Εκείνο το σπίτι ήταν εκατό ετών. Είχε τοίχους ένα μέτρο πάχος. Ήταν ένας ακλόνητος γίγαντας. Κι όμως, κάθε φορά που κάποιος έκλεινε μια πόρτα ή άνοιγε ένα παράθυρο το έκανε με την προσοχή συντηρητή έργων τέχνης στο Λούβρο. Κάθε φορά που κάποιος κατέβαινε ή ανέβαινε το κλιμακοστάσιο, κάθε φορά έκανε ντους ή βούρτσιζε τα δόντια του ακροπατούσε. Λες κι ήταν όλο φτιαγμένο από κρύσταλλο Βοημίας. Κι όλη αυτή η ησυχία των εκατό ετών και βάλε, όλη αυτή η γαμημένη μουγγαμάρα των ενοίκων εκείνου του σπιτιού, ήταν μια ωρολογιακή βόμβα που καθένας τους περίμενε υπομονετικά ν’ ανατιναχτεί στα σωθικά του.
Φωτό: Α.Π., Αργυρούπολη, Αθήνα, Ιούλιος 2013.
