Ο χρόνος κυλά όπως πάντα γοργά και έτσι συχνά είναι δύσκολο κανείς ν’ αντιληφθεί την πορεία τόσο των προσωπικών καταστασεων όσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, και των διεθνών γεγονότων.
Παραδείγματός χάριν, ακούμε πλέον καθημερινά τον τελευταίο καιρό για την εμφύλια σύρραξη στη Συρία, αλλά είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ότι αυτή δεν ξεκίνησε τον προηγούμενο μήνα αλλά μάλλον δεκαέξι μήνες νωρίτερα και μάλιστα μια ημέρα που αποτελεί για μας εθνική επέτειο: ήταν, λοιπόν, Παρασκευή, 25 Μαρτίου 2011 όταν χιλιάδες διαδηλωτές ξεχύθηκαν σε διάφορες πόλεις της Συρίας διεκδικώντας περισσότερη δημοκρατία, περισσότερα δικαιώματα, λιγότερη διαφθορά, καθώς και την απελευθέρωση νεαρών πολιτικών κρατουμένων.
Ένας σημαντικός αλλά αδιευκρίνιστος αριθμός διαδηλωτών όμως -κάποιοι μίλησαν για 30, κάποιοι για 55, κάποιοι άλλοι για ακόμη περισσότερους από αυτούς- δεν γύρισαν πίσω στα σπίτια τους, αλλά έπεσαν νεκροί από τα πυρά των δυνάμεων ασφαλείας εκείνη τη γνώριμη ημέρα της ελευθερίας.
Είχε προηγηθεί μια βδομάδα μόλις πριν, στις 18 Μαρτίου του 2011 μια διαδήλωση κατοίκων της πόλης Ντερά, οι οποίοι ζητούσαν την απελευθέρωση 14 μαθητών που συνελήφθησαν και βασανίστηκαν επειδή έγραψαν σε δημόσιους χώρους το διάσημο σλογκαν της Αραβικής Άνοιξη «Ο λαός θέλει την πτώση του καθεστώτος».
Κι ενώ είχαμε αρχίσει πλέον να συνηθίζουμε να ακούμε για θανάτους αμάχων, ανταρτών και στρατιωτών καθώς και βομβαρδισμούς πόλεων της Συρίας, σαν άλλη μια μέρα της μαρμότας, το καλά μελετημένο βομβιστικό χτύπημα κατά του υπουργικού συμβουλίου του Ασσάντ, που προκάλεσε το θάνατο τεσσάρων τουλάχιστον υψηλόβαθμων αξιωματούχων (μεταξύ των οποίων και του κουνιάδου του), έφερε ξανά εντονότερα στο προσκήνιο τα τεκμαινόμενα στη Συρία. Έτσι μεμιάς προβλήθηκε σε μια μεγάλη οθόνη ενώπιον μας όχι μόνο το πόσο πολύς καιρός από τη στιγμή της συριακής επανάστασης πέρασε, αλλά και το ποιες θα είναι πιθανόν οι εξελίξεις στο μέλλον (ο Ασσάντ θεωρείται από τα δυτικά ΜΜΕ πλέον «τελειωμένος», αλλά προσωπικά δεν θα στοιχημάτιζα ακόμη σ’ αυτό).
Το χτύπημα αυτό, του οποίου αυτουργός φέρεται να είναι κάποιος ο οποίος εργαζόταν μέχρι πρότινος ως μέλος του προσωπικού ασφαλείας του Ασσάντ μας θύμισε την σπουδαία λατινική ρήση «ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;» και αποτέλεσε το σοβαρότερο πλήγμα ενάντια στο καθεστώς του Ασσάντ, μετά το θάνατο 120 ανδρών των σωμάτων ασφαλείας τον Ιούνιο του 2ο11 στην πόλη Ζιζρ αλ-Σουγκούρ που τυχαίνει να απέχει μόλις 20 χιλιόμετρα από τα τουρκικά σύνορα.
Η επίθεση έλαβε χώρα στο Εθνικό Κτίριο Ασφαλείας στην περιοχή της Ρόουντα και η βόμβα φέρεται να τοποθετήθηκε με κάποιον ευφυή τρόπο που θα ζήλευε και ο κινηματογραφικός πράκτορας 007 προηγουμένως στο δωμάτιο, ενδεχομένως κατόπιν και της συνδρομής ξένων μυστικών υπηρεσιών. Με άλλα λόγια, το μέγεθος της έκρηξής της φαίνεται να καταρρίπτει τα σενάρια του βομβιστή αυτοκτονίας, χωρίς φυσικά να μπορεί να αποκλειστεί 100% κι αυτό το ενδεχόμενο, το οποίο διοχετεύτηκε γρήγορα στα διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ ως ο αληθινός τρόπος τέλεσης της δολοφονικής αυτής πράξης.
Κι ενώ σήμερα η εμφύλια σύρραξη στη Συρία συνεχίζεται ακόμη πιο έντονη στο Αλέπο, τη μεγαλύτερη πληθυσμιακά πόλη της Συρίας (με περίπου 2.200.000 κατοίκους), με τη συμμετοχή μάλιστα ελικοπτέρων,η αβεβαιότητα για το μέλλον της Συρίας αλλά και της Μέσης Ανατολής γενικότερα συνεχίζει να παραμένει. Η κρυφή υποστήριξη της Τουρκίας και των δυτικών χωρών στους Σύριους επαναστάτες και η πολύ πιθανή εκλογή του Ρόμνει στη θέση του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής μας προετοιμάζουν για μια ακόμη σφοδρότερη συνέχεια στο Ιράν με την επίσημη πλέον εμπλοκή και της«διεθνούς κοινότητας», δηλαδή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, δηλαδή και της ελλάδας συμπεριλαμβανομένης.
Κι όλα αυτά μας φέρνουν σιγά-σιγά ένα βήμα πιο κοντά προς έναν Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το πού ακριβώς όμως αυτός θα ξεσπάσει καθώς και το πότε (σε μια εξαετία από τώρα;) παραμένει ακόμη αδιευκρίνιστο.
