Δύο Σημειώματα, Τρεις Ποιητές

1.
Έλεγα χτες στον Αγγελοπρόσωπο ότι ο Παλαμάς δεν διαβάζεται γιατί μας προσφέρει τον εαυτό του σαν εξαίρεση και προς θαυμασμόν ενός πεπρωμένου, κάτι που κάνει και ο Χουάν Ραμόν Χιμένεθ. Δεν μας παρέχει νεύματα ταύτισης με τα γραφόμενα και αν πάρουμε την πρωτοβουλία να ταυτιστούμε το αποτέλεσμα είναι πολύ ρητορικό και πολύ στεντόρειο. Ο λόγος είναι ότι έχει αλλάξει η ανθρωπολογία μας. Άλλη αντίληψη για το εγώ, άλλη για την επιθυμία… Τον Παλαμά πρέπει να τον διαβάσουμε πάλι υπό όρους θεοφαγίας. Να κομματιάσουμε το έργο του σε σολωμικά αποσπάσματα. Κάτι που το έχω κάνει με το μολυβάκι όταν τον διάβασα εκεί στο ’85. Αν δεν βαρεθώ θα μαζέψω τα φραγμέντα και θα βγάλω το Δωδεκάλογο του Γύφτου σε αποσπάσματα.
2.
Όσο για τον Καβάφη, αυτός ποιητικοποιεί τη μεγάλη μεταφορά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας προς την πίπτουσα Ρωμαϊκή, και βρίσκεται στην τελευταία στιγμή όπου αρθρώνεται η μεγάλη αφήγηση στην Ιστορία. Η Ιστορία έσπασε σε μικροαφηγήσεις και κανείς δεν μπορεί να έχει την εποπτεία του Καβάφη στα πράγματα.Εκεί ανακάλυψε ότι προσφέρονται παραδειγματικές χειρονομίες για τη χρήση της δύναμης στην Ιστορία. Ο διάλογος Μηλίων-Αθηναίων, επαναλήφθηκε αρκετές φορές στα τρένα που έφταναν στο Άουσβιτς. Όπως και διάφορα άλλα παραδειγματικά τα οποία ανακάλυπτε η ανάγνωση της Ιστορίας από τον Καβάφη. Κατά τούτο ο Αναγνωστάκης είναι μείζων μετακαβαφικός υπό την προϋπόθεση ότι περιέχει παραδειγματικές χειρονομίες διαχείρισης μιας ήττας. Η ρευστοποίση του ιστορικού χρόνου και η απεμπλοκή του από το μεταπόλεμο δίνει μεγαλύτερη σημασία στην ποίησή του από τον εγκλωβισμό της εκεί. Το κεφάλαιο του Κλαούζεβιτς για τη διαχείριση της ήττας είναι εξηγητικό κείμενο της ποίησης του Αναγνωστάκη. Όπου υπάρχει δύσκολα ιστορική προσαρμογή η ποίηση του Αναγνωστάκη αναδύεται και θα αναδύεται.