ΜΑΚΜΠΕΘ: […] Τολμάω να κάνω όσα ταιριάζουν στον άντρα· όποιος τολμάει πιο πέρα δεν ειν΄άντρας
ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΜΠΕΘ: Τότε που τόλμαγες να το κάνεις τότε ήσουν άντρας· Κι όσο τολμάς πιο πέρα τόσο πιο πολύ θα είσαι άντρας. (Πράξη Ι, Σκηνή 7)
«Mind the Gap». Δεύτερη φορά, (η πρώτη το 2009), που μου ανατίθεται σε ελάχιστο χρόνο να αναλάβω το εγχείρημα της διοργάνωσης και καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Πεδίου Δράσης Κόδρα. Η φετινή χρονιά φέρει μία ειδική συνθήκη, αυτή του ελάχιστου διαθέσιμου χρόνου, ώστε να καταφέρουμε να συνεχιστεί ο θεσμός, εκτεθειμένοι σε αυτονόητες ανεπάρκειες, δυσκολίες και απροσδόκητα εμπόδια, που προειδοποιούν «Mind the Gap!». Το Πεδίο Δράσης Κόδρα, μέσα στην πολύχρονη πορεία του αγαπήθηκε από το κοινό του και ανήκει πλέον σ’ αυτό.
Η ύπαρξή του, όπως αναφέρει ο Αγκαμπέν, ενέχει τη συγκινησιακή τονικότητα του «self enjoyment»(αυτό- απόλαυση) κατά Deleuze και κατά Πλωτίνο ανήκει σε εκείνες τις «μικρές χαρές που το να είμαστε ευχαριστημένοι από αυτές σημαίνει να βρούμε σ αυτές καθαυτές τη δύναμη να αντισταθούμε στην αισχρότητα». Με συνέργειες μέσα σε ένα πλαίσιο «κατάστασης εξαίρεσης», στόχος μιας ομάδας καλλιτεχνών και θεωρητικών κλήθηκε για να ανταποκριθεί εποικοδομητικά και επινοητικά στην επιτακτική ανάγκη συμπαραγωγής νοήματος με μια στάση κριτική και επίκαιρη. Βιώνουμε ήδη την οδύνη της εποχής της κρίσης. Η εποχή των ουτοπιών έχει περάσει. Οι μεγάλες αφηγήσεις έχουν καταρρεύσει. Ο αποπροσανατολισμός και το χάος που επέφεραν δημιούργησε ρήξεις, ρωγμές και κενά στο συλλογικό ασυνείδητο, οδηγώντας τελικά στην εξορία της κοινής συνείδησης.
Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι η επιθυμία για ελπίδα εξόδου από την Κόλαση αυτή. Αλλά όσο αυτό «μοιάζει με αδύνατη προσπάθεια, ακριβώς αυτή η αδυνατότητα αποκαλύπτει την αποτελεσματικότητά της. Είναι η ακραία δυσκολία του έργου της απελευθέρωσης, η τραχύτητα της αντίστασης και η αρχέγονη δύναμη της επιβίωσης που μας αποκαλύπτουν το δρόμο που μέσα στο χάος μας φέρνει εναντίον του χάους.» Βλέπουμε καλά αυτό το αίσθημα αναγκαιότητας οικοδόμησης και «δημιουργίας ενός παραγωγικού φαντασιακού». Μέσα στο πλαίσιο αυτής της αναγκαιότητας το Κόδρα 2016, «Mind the Gap», σε αυτές τις συνθήκες εξαίρεσης, αποτελεί ακριβώς μια απόπειρα κάλυψης των κενών μας, απέναντι στις ασφυκτικές αντικειμενικές συνθήκες, με ανασχηματιστικές λύσεις, ως μήτρα κυοφορίας του γονιμοποιημένου επερχόμενου.
Η επιθυμία, η διαφορά, το σώμα, το ασυνείδητο, η ηδονή, το ολισθηρό σημαίνον, η βιωμένη εμπειρία, το πολιτικό, το καθημερινό, οι μεταμφιεσμένοι και μη μύθοι, αποτελούν πάντα τον πρώιμο σπόρο και θα οδηγήσει στον τελικό καρπό μέσα από τις κατά Ντίουι διαδικασίες θέασης, ισορροπίας, ανιδιοτέλειας, αποδέσμευσης της αισθητικής εμπείρωσης με την ενσωμάτωση των πνευματικών και πρακτικών εμπειριών. Ένα εγχείρημα για να λάβει σάρκα και οστά, χρειάζεται μία συνθήκη που θα οδηγήσει στην έκλυσή του.
Και αυτή η συνθήκη προφανώς, προκύπτει μέσα από τον διάλογο, τις αντινομίες, τις αντιθέσεις, την αναίρεση της αυταπάτης της, τον επαναπροσδιορισμό του, σε μια τέχνη που ακόμη και σήμερα κινείται ανάμεσα στο δίπολο: τελικά ο αυτοκράτορας είναι γυμνός και στην ευπροσήγορη παραίνεση του Ρίτσαρντ Ρόρτυ: «Μη ξύνεσαι εκεί που δεν έχεις φαγούρα». Ο Χέρμαν Κοέν αναφερόμενος στην μοίρα αναφέρει «η τάξη των πραγμάτων είναι αυτή που προκαλεί και επιφέρει αυτήν την παράβαση , αυτή την πτώση» Ενώ ο Τέρρυ Ήγκλετον αναφέρει πως από τη στιγμή που κάποιος έχει τη δυνατότητα να εμπλακεί ώστε η προσπάθειά του να έχει δημόσια απήχηση, μπορούμε να αναμένουμε την διαμάχη, την αντιδικία, τη διαφορά, την σύγκρουση, μία κατάσταση ακριβώς το αντίθετο από κάποια ανώδυνη ουτοπία. «Γιατί: κάθε άγγιγμα δίχως αιμορραγία είναι σαν play station: χάνεις-κερδίζεις, μετά γυρνάς στο ζεστό σου κρεβάτι»
