ΠΕ 7 Ιανουαρίου
Κατά την επιθυμία του για εξουσία ο καθένας βάζει τάξη στο χρόνο. Ο καθείς και ο καζαμίας του.
Ζώντες και νεκρούς. Τους τραβάει η ποίηση σαν το λογιστή ο απολογισμός.
*
Να παρεμποδίζουμε το χρόνο να κάνει τη δουλειά του, τριάντα χρόνια σαράντα χρόνια, επιθέσεις
στη δημοσιότητας με όρους όλο και πιο ευτελείς, και ο ένας να τραβάει τον άλλον από την πόρτα
της φήμης.
*
Η αξιοπρέπεια είναι το πρώτο που έχει πέσει και καιρό τώρα. Δόξα σ’ αυτούς, κύριε, και σε μας
γραφές.
ΠΑ 8 Ιανουαρίου
Το γραμμένο ακολουθεί μια σκιά σιωπής και σ’ αυτήν βρίσκομαι τώρα. Το δοιάκι το κρατάνε
στοιχειώδεις εξωτερικοί ερεθισμοί.
*
Αναγκαία επιστροφή στον Τσελάν. Άντε τώρα να εξηγήσεις πως οι σκωρίες δεν είναι ποίημα
αλλά δοκίμιο εισαγωγής στην ποίησή του. Το πολύ πολύ να καταλάβαιναν ένα ακόμη κείμενο
στην ντερριντινιανή ζαργκόν.
*
Αν είναι για τους συγκαιρινούς καλύτερα να μη γράφω. Η εργαλειακή σκέψη έχει κάνει
ήδη τη ζημιά της. Όχι με την παραγωγή μιας εξουσίας, αλλά με την καθημερινό θόρυβο
μικροεξουσιών. Έτσι που να συσκοτίζεται το αναγκαίο σθένος που θέλει μέσα της
η έκφραση της θετικότητας.
ΣΑ 9 Ιανουαρίου
11 Ιουνίου 1940
Ντιέγκο μου:
Τώρα που θα έδινα και τη ζωή μου για να σε βοηθήσω, φαίνεται πως είναι άλλες οι “σωτήρες”…
Θα πληρώσω όσα χρωστάω με ζωγραφική, και μετά ακόμα κι αν φάω σκατά, θα κάνω ακριβώς
ότι μου γουστάρει και την ώρα που θα θέλω… Το μόνο που σου ζητάω είναι να μη με
κοροϊδέψεις σε τίποτε, πια δεν υπάρχει λόγος, γράψε μου κάθε φορά που μπορείς,
φρόντισε να μη δουλεύεις υπερβολικά τώρα που θα αρχίσεις το φρέσκο, πρόσεχε παρα πολύ
τα ματάκια σου, μη ζεις μοναχούλης για να υπάρχει κάποιος να σε φροντίζει, και κάνεις ότι
κάνεις, ότι κι αν συμβεί, πάντα θα σε θαυμάζει η Φρίντα σου.
μετ. Β.Λ.
ΚΥ 10 Ιανουαρίου
Δεν τον είδα πουθενά, τον διάβασα, άρα μου χρωστούσε, δεν μου γέμισε το
μάτι σε όσα έκανε, δεν θα μου λείψει.
*
Εδώ ζήσαμε χωρίς το Ρίτσο και τον Ελύτη, τι μιλάτε για κενά.
Ποια κενά; Στις κρατικές επιδοτήσεις του πολιτισμού
και στην τακτοποίηση των βραβείων;
*
“άριστος γνώστης της μετρικής της νεότερης ποίησής μας”
Η μετρική δεν σε κάνει ποιητή, το καταλάβαμε.
ΔΕ 11 Ιανουαρίου
Παρέρχεται ο κόσμος και θα πρέπει απάνω μου να σε φέρω, λέει ο Τσελάν.
Γιατί χτίζεις μεν το σπίτι με το Θεό νεκρό, είναι της μόδας, αλλά όχι και με
την ανάγκη σου για Θεό νεκρή, και βάζεις τα δοκάρια της στέγης με ονόματα.
Φυσάει ο θάνατος και πάει η στέγη. Γιατί τα ονόματα είναι εκεί έξω.
Και τα εκεί έξω ονόματα, αν δεν έχουν μέσα σου παρέρχονται.
Η στέγη των ονομάτων είναι ό,τι φέρεις απάνω σου γιατί ο κόσμος
παρέρχεται κι αν δεν έχεις μέσα ονόματα ο θάνατος είναι εκκωφαντική
εκκρεμότητα. Είσαι ό, τι φέρεις απάνω σου και είσαι αυτό που
σε φέρουν απάνω τους οι άλλοι. Εκεί έξω κόσμος που παρέρχεται
εκκωφαντικά. Δεν είναι για να στεγάσεις τίποτα.
ΤΡ 12 Ιανουαρίου
Αυτοί είναι διασκεδαστές, αλλά μη χαίρεστε,διότι εμείς είμαστε διασκεδαζόμενοι.
*
Αμέτρητες φορές τον είχα συναντήσει σε λογοτεχνικές εκδηλώσεις,
συχνά, με κακές καιρικές συνθήκες… Πως μπορεί κάποιος να προφυλαχθεί
από τέτοιες νεκρολογίες…
*
Αναρωτιέμαι αν αυτή τη μιζέρια την είχατε από τα σπίτια σας ή
τη φτιάξατε με τα χρόνια στις κρατικές αργομισθίες μέσου βεληνεκούς;
ΤΕ 13 Ιανουαρίου
Ερεθίζοντας τη ματαιοδοξία νεοσσών
με ξεθυμασμένες γκαζόζες πρωτοπορίας
των αρχών του εικοστού αιώνα.
Μάλακς Μάλακς που θα έλεγε κι ο
*
Κι αν σου φαίνεται πως το αναυθεντικό κυριαρχεί είναι γιατί
το παρόν κάθε εξουσίας είναι κιόλας παρελθόν. Οι εφημερίδες
είναι κιόλας χτεσινές άμα τη κυκλοφορία τους και τα περιοδικά
και οι κουβέντες χτεσινές και όλα. Γι αυτό κι απ’ το παρόν στο μέλλον
θα έχει πάντα αξία εκείνο το περίσσευμα που κατέγραψε τη φενάκη
της φαινομενικής κυριαρχίας του.
