“Ο κόσμος άρχισε να μορφώνεται υπερβολικά – ευτυχώς κάθε ανεπίδεκτος μαθήσεως καταφεύγει στη διδασκαλία”. Σωστό. Όταν όμως τον αφορισμό του Όσκαρ Ουάιλντ μου τον πετάει κατάμουτρα ο Λάκης, συνταξιούχος φιλόλογος καθηγητής που έφαγε τα νιάτα του στα θρανία της μέσης εκπαίδευσης (παλιός μου συμμαθητής στο Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων Λάρισας), τότε σίγουρα κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας. ( something is rotten in the state of Danmark: Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Άμλετ).
Με τον συμμαθητή είχαμε άριστες σχέσεις, πηγαινοερχόμασταν στα σπίτια μας, να κάνουμε επαναλήψεις και παιγνίδια, οι μάνες μας ήταν εξίσου περιποιητικές και ευπροσήγορες. Ο Λάκης πέρασε στην Αθήνα κι εγώ έφυγα για Ιταλία (ο μακαρίτης ο πατέρας μου δεν μου επέτρεψε να δώσω ούτε καν εξετάσεις για να μείνω στην «ψωροκώσταινα»). Βλεπόμασταν ωστόσο κι ανταλλάσσαμε συνωμοτικά «Καλή Ανάσταση» το Πάσχα του 1973. Ο Λάκης συμμετείχε ενεργά στο Πολυτεχνείο και τον ζήλευα που είχε τέτοια τύχη. Τον ζήλευα επίσης που είχε επισκεφτεί τον Οδυσσέα Ελύτη στο σπίτι του κι έκτοτε διατηρούσε κάποια υποτυπώδη (ουσιαστική, ωστόσο για τον φίλο μου), αλληλογραφία. Μετά χαθήκαμε. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Αμ, δε.
Έγραφα εγώ 4+1, κι αμέσως ο Λάκης έγραφε 3+5. Έγραφα savoir-vivre κι ο Λάκης αμέσως έγραφε «σαβουάρ βιβρ». Πήγαινα σε παραλία γυμνιστών κι ο Λάκης εξοπλισμένος με ενα κομματάκι χαρτόνι με μια τρυπούλα 2 χιλιοστών καταμεσής, μ ακολουθούσε κατά πόδας…
Ο Λάκης με παρακολουθούσε στενά όλα αυτά τα χρόνια. Ήξερε και την παραμικρή μου δημοσίευση στο διαδίκτυο, φυλούσε στη βιβλιοθήκη του τα αποκόμματα των εφημερίδων με τις φωτογραφίες μου κλπ, κι αγόραζε όλα τα περιοδικά που συνεργαζόμουν. Δεν ήρθε ποτέ στις χιλιάδες εκδηλώσεις που διοργάνωσα εκ του μηδενός καθ’ άπασαν την επικράτεια, να μου σφίξει το χέρι.
Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα πως ο Λάκης (ένας από τους τόσους λαλάκηδες δίχως έργο), δεν απολαμβάνει τη λογοτεχνία περισσότερο από τον μπανιστιρτζή που βλέπει την ερωτική περίπτυξη δύο ανθρώπων (τη βλέπεις σήμερα με ένα κλικ όποτε θες), όσο το γεγονός ότι κάνει κάτι το επιλήψιμο, κρυφό και παρακινδυνευμένο. Όπως κι ένας επιδειξίας δεν τα δείχνει στον καθρέφτη. Εγώ ξύπνιος τα γράφω, εσύ Λαλάκη ξύπνιος τα διαβάζεις; Καφεδάκι ήπιες;
Εύκολα αναγνωρίζεται ο ματάκιας. Ο ματάκιας είναι αυτός που γράφει τη λέξη παρτούζα κατ΄ αυτόν τον τρόπο: παρ….ζα.
