Τραγουδούσα από μέσα μου «Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά/στην αγορά, στο Λαύριο/Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά/όλο φοβάμαι το αύριο» κατά τη διαδικασία ορκωμοσίας στην αίθουσα τελετών στο ΑΠΘ. Πριν αρχίσουν οι γνωστές κόρνες και τα κομφετί, ο κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής, Δημήτρης Μαυροσκούφης, κατάφερε να μας συγκίνησε όλους: τα παιδιά μας, τους γονείς και τους συγγενείς που έκαναν χιλιόμετρα για να παρευρεθούν στην τελετή. Ποια ελπίδα να δώσει σ’ αυτά τα παιδιά που ορκίζονταν με κλειστές τις τράπεζες, Δευτέρα 13 Ιουλίου μετά από μια διαπραγμάτευση 17 ωρών στις Βρυξέλλες… Ομολόγησε πως έγραφε κι έσβηνε το λόγο του καθώς τον έγραφε με το ένα μάτι στην τηλεόραση και το άλλο στον υπολογιστή. Ανέφερε τον Γεώργιο Παπανικολάου και στη φράση του «δεν θέλω να πλουτίσω, θέλω να υπηρετήσω», και τον Ντοστογιέφσκι που αφού επέζησε μετά από την εικονική του εκτέλεση στο στρατόπεδο της Σιβηρίας, έγραψε στο ημερολόγιό του πως δεν θα σπαταλούσε άλλο χρόνο παρά μόνο στη γραφή. Αμέσως μετά πήρε το λόγο ο Γεώργιος Καλογεράς, πρόεδρος του Τμήματος Αγγλικής γλώσσας και φιλολογίας στο ΑΠΘ, που απευθυνόμενος στην πλειοψηφία των αποφοίτων, στις γυναίκες δηλαδή, τις συμβούλεψε πατρικά να διαλέξουν έναν έξυπνο άντρα για σύντροφο: η ομορφιά γίνεται βαρετή με τα χρόνια ενώ η εξυπνάδα του συντρόφου σε κρατάει σε διαρκή επαγρύπνηση…
Την Τρίτη 15 Ιουλίου 2014 ξεκίνησα την εβδομαδιαία στήλη «Σύνδρομα καταδίωξης» εδώ, μετά από πρόσκληση που απεύθυνε ο Βίκτωρ Τσιλώνης τότε σε 20-25 αν θυμάμαι καλά ποιητές κλπ. Δέχθηκα την πρόσκληση και μετά από 52 Τρίτες τον ευχαριστώ για την απόλυτη ελευθερία που μου έδωσε και την ευκαιρία να σπάσω τα δάκτυλά μου σε ένα είδος που πάντα ήθελα να αναμετρηθώ όπως το χρονογράφημα. Η επιλογή της Τρίτης, δεν ήταν τυχαία: κάθε Τρίτη επί είκοσι ολόκληρα χρόνια από το 1987 που μπήκα στην παρέα, μέχρι το 2007 που αποχώρησα, συναντιόμασταν με την παρέα του περιοδικού Πλανόδιον. Η αιτία των συναντήσεων πίστευα τότε πως ήταν η συλλογή των συνεργασιών για το επόμενο τεύχος που περνούσαν χέρι-χέρι στον εκδότη του Γιάννη Πατίλη, η αναζήτηση θεμάτων μέσα από την ανοικτή κουβέντα κλπ. Τώρα πιστεύω πως πέρα από χρηστική η εβδομαδιαία συνάντηση της Τρίτης αποτελούσε μια μοναδική μορφή αντίστασης στα επίκαιρα της Ιστορίας: η συνεχής παρουσία μας εκεί ήταν ένας τρόπος να κρατάμε σταθερή την παρουσία μας σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο.
Ανεξάρτητα από τη λαίλαπα των ημερών θα έλεγα κι εγώ μαζί με τον κοσμήτορα του ΑΠΘ πως το χρέος μας είναι να συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε, μέρα με τη μέρα κι από εβδομάδα σε εβδομάδα, χωρίς να μας ενδιαφέρει να πλουτίσουμε ή να γίνουμε διάσημοι. Η μόνη σωτηρία είναι ο καθημερινός μόχθος και η προσωπική εργασία. Γεμάτοι συγκίνηση κι υπερηφάνεια λοιπόν, μετά τις οικογενειακές φωτογραφίες με το καμάρι μας στα σκαλιά της αίθουσας τελετών του ΑΠΘ, το γιορτάσαμε στην «Παπαρούνα» με καλεσμένες όλες τις φιλενάδες και τους φίλους της.
