#015 Ποιος κυνηγάει ποιόν: εγώ κι η ΛΙΒΙΔΩ

libido -> λίμπιντο, σεξουαλική ορμή, ερωτική ορμή, λιβιδώ-> ποιητική συλλογή για την οποία δεν θα μιλήσουμε εδώ -> διάθεση, σαράκι, καύλα -> γκάβλα (σε στιγμές υπερθετικού βαθμού).

Μέγας πανεπιστημιακός δάσκαλος συνέχιζε να «παρενοχλεί» τις φοιτητριούλες, να τις καλεί στο ιδιαίτερο γραφείο του, που στεγάζονταν σε μια καλόγουστη γκαρσονιέρα δίπλα στη Σχολή και να απολαμβάνει τη συντροφιά τους. Καθώς ο Μέγας Διδάσκαλος τα τελευταία χρόνια έπασχε από Σακχαρώδη Διαβήτη κι αντιμετώπιζε άλυτες (την εποχή εκείνη), στυτικές δυσλειτουργίες γεννούσε την απορία στους φίλους του και τους συνομήλικους καθηγητές, περί του τι έκανε με τα εικοσάχρονα κοριτσόπουλα. «Σημασία δεν έχει το-τι-κάνω», ήταν η μόνιμη απάντησή του και συμπλήρωνε: «Σημασία έχει η ΔΙΑΘΕΣΗ».

Όταν ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στη γνωστή συνέντευξη ρώτησε το Ντίνο Χριστιανόπουλο, αν θα ησύχαζε κι ο ίδιος από το ΣΑΡΑΚΙ που τον κατέτρωγε με την πάροδο του χρόνου, απογοητεύτηκε: το ΣΑΡΑΚΙ συνεχίζει το διαβρωτικό του έργο χωρίς να αναγνωρίζει κανένα φραγμό από τις δεκαετίες του βίου. Δεν έχει επινοηθεί κανένας «κόφτης» που να σταματάει το ΣΑΡΑΚΙ μετά τα –ήντα και τα –όντα.

Στα ογδόντα-δύο του ο Giuseppe Ungaretti πεθαίνει από LIBIDO στο κρεβάτι ενός ξενοδοχείου στη Βενετία, κρατώντας στην αγκαλιά του μια εικοσάχρονη πόρνη. Επειδή ήταν ισόβιος υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ, αλλά και δια βίου γερουσιαστής στο Ιταλικό Κοινοβούλιο (τιμητική θέση για τους μεγάλους λογοτέχνες, τη θέση του Ουγκαρέτι την κατέλαβε μετά ο Μοντάλε), έγινε ολόκληρη επιχείρηση από τις μυστικές υπηρεσίες του Ιταλικού κράτους για να μεταφερθεί εν κρυπτώ η σορός του Βάτη στο διαμέρισμα του στο Μιλάνο. Όλες οι βιογραφίες αναφέρουν ως αιτία του θανάτου την «βρογχοπνευμονία», ως τόπο θανάτου το Μιλάνο, κι ως ημερομηνία την πρώτη Ιουνίου 1970 (μια-δυο μέρες δηλαδή μετά το πραγματικό πέρασμα του ποιητή στην αιωνιότητα).

Σε ηλικία 60 χρονών (ακριβώς τη δικιά μου, δηλαδή) ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ στρέφει την κυνηγετική του καραμπίνα στο στόμα του: κλείνει τα χείλη του σ’ ένα τελευταίο φιλί, γύρω από την κάνη και πυροβολεί για τελευταία φορά τον εαυτό του επειδή δεν του σηκώνονταν πια, εξαιτίας της απόλυτης απουσίας της ΚΑΥΛΑΣ.

Έχω υποστεί μεγάλο κατατρεγμό από τη ΛΙΒΙΔΩ από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια. Από τότε δεν με άφησε ποτέ: μ’ έσερνε απ’ τη μύτη με αποτέλεσμα να πάθω διάφορες καταστροφές (των οικονομικών μη εξαιρουμένων). Μ’ εύρισκε πάντα εκείνη και μου την έριχνε στο κούτελο. Με την πάροδο του χρόνου ίσως επειδή εκείνη αραίωσε κάπως τις επισκέψεις της, άρχισα να την κυνηγάω ίσως εγώ: ο κύκλος ολοκληρώθηκε. Παρ’ όλα αυτά δηλώνω αθώο θύμα της ΓΚΑΒΛΑΣ, όπως άλλοι δηλώνουν ανάπηροι πολέμου.

Παράθυρα Λογοτεχνίας για Νέους

Intellectum 10

[
Μενού