Ο καθένας μας διαγράφει τον κύκλο των προσωπικών του ελευθεριών με τον κίνδυνο το περίγραμμά του να τέμνει, λιγότερο ή περισσότερο, τον κύκλο κάποιου άλλου. Τα εν λόγω περιγράμματα, χαραγμένα αχνά στην άμμο της κοινωνικής συμβίωσης (ή αντιπαράθεσης), αναπνέουν, διαστέλλονται και συστέλλονται, θρυμματίζονται και συναιρούνται—όχι πάντα με πρωτοβουλία δική μας. Χωρίς αμφιβολία, πάντως, η μοναδική ακλόνητη γεωμετρία στο σύντομο βίο μας είναι το ανθρώπινο (επί)κεντρο. Κι έτσι καθένας μας παλεύει με τους δαίμονές του, υπαρκτούς ή επινοημένους, σιωπηρούς ή αλαλάζοντες. Αδυνατώ, λοιπόν, να βρω τον λόγο (ή το όφελος) για τον οποίο κάποιος επιθυμεί δημοσίως να αποτιμήσει τους δικούς του δαίμονες ως βαρύτερους ή ελαφρύτερους εκείνων των γύρω του. Ας ορίσουμε ξανά τι πάει να πει ανθρώπινο στίγμα—
Φωτό: Α.Π., Αθήνα, Ιούλιος 2013.
