Σε μια συζήτηση του Κωνσταντίνου Μελισσά με τον εκδότη των εκδόσεων Παρουσία Βασίλη Χατζηιακώβου, ο νεαρός ποιητής σε μια αποστροφή του λόγου του ομολόγησε ότι θα ήθελε να μπορούσε να γράψει πολλά ποιήματα ως το τέλος της ζωή του.
– «Πόσα πολλά;» τον ρώτησε ο Βασίλης
– «Το 20% απ’ όσα έχει γράψει ο Παστάκας είναι πολλά» του απάντησε.
Ο Σωτήρης Παστάκας, πολυγραφότατος ψυχίατρος (με 1056 σελίδες στο ενεργητικό του μόλις μέσα σ’ ένα έτος) με μια ποίηση λαϊκότροπη αλλά όχι λαϊκιστική, καταγγελτική αλλά όχι υστερική, αιχμηρή αλλά όχι αιματηρή, ερωτική αλλά όχι χυδαία, ελαφριά αλλά όχι ασήμαντη, αισθαντική αλλά όχι αισθησιακή, είναι ξανά εδώ μαζί μας, πέρα από καθημερινές μικρότητες, φιλικές μικροψυχίες και ερωτικής φύσεως παράφρονα ξεκατινιάσματα στο διαδίκτυο και στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης προκειμένου να μας υπενθυμίσει με τη δική του ξεχωριστή ευγένεια ότι το έργο ενός ποιητή είναι αυτό για το οποίο οφείλουμε όλοι να μιλούμε ή όχι, το έργο είναι αυτό που αφήνει το στίγμα του ή όχι στο χρόνο, το έργο είναι αυτό που φανερώνει πόσο πολύ μπορεί κάποιος να κόπιασε και να βασανίστηκε στη ζωή του ή όχι.
Με μια ποίηση ναρκοθετημένη με πλήθος απλών, καθημερινών λέξεων, μια ποίηση αστίλβωτη που δεν της δίνεις σημασία με μια πρώτη ματιά, μια ποίηση που μυστικά σε καλεί σε άγνωστο χρόνο να της χαρίσεις μια ήρεμη ανάγνωση προτού την κατατάξεις και της αποδώσεις σε λίγα άκριτα λεπτά την αληθινή της αξία.
Μια ποίηση λοιπόν που ξεγελά τον αναγνώστη, που φαίνεται καταρχάς κοινότοπη και διαυγής, που δεν επιδιώκει να θαμπώσει με τα φλας δυσνόητων εκφράσεων και σπάνιων λέξεων, μια ποίηση που κλείνει το μάτι περιπαιχτικά ακόμη και στον γνώστη της ποίησης του Σωτήρη Παστάκα, καθώς επιθυμεί κάποιες φορές να περάσει απαρατήρητη ακόμη κι από αυτόν τον ίδιο τον παιδικό φίλο, τον παλιό αναγνώστη, τον συνοδοιπόρο αδελφό εν τη τέχνη.
Είναι εδώ λοιπόν μαζί μας ξανά, μολονότι δεν έφυγε μακριά μας ποτέ, σε μια σπάνια, συλλεκτική θα τολμούσα να πω έκδοση που σκέφθηκε ο Πέτρος Γκολίτσης και αποφάσισε να εκδώσει με περίσσιο θάρρος και μεράκι ο Βασίλης Χατζηιακώβου και οι εκδόσεις Παρουσία: μια Τριλογία (Χαμένο Κορμί, Συσσίτιο, Ροή Ρακής) που όμοιά της δεν έχουμε δει εδώ και πολύ καιρό στην ελληνική ποίηση, μια Τριλογία που θυμίζει mutatis mutandis σε μικρή μορφή την Τριλογία του Τόλκιν, καθόλου μεν επική αλλά εξίσου ουσιαστική και βαθυστόχαστη κάτω από μια απλοϊκή επιφάνεια.
Μια Τριλογία μποεμική, αλλά εντούτοις επαναστατική που μας δείχνει με τον δικό της τρόπο ότι ο δρόμος της επανάστασης μπορεί να περιέχει και τη δική του αλλόκοτη, βασανιστική χαρά.
Μια Τριλογία που καταρχάς οδηγεί τον Σωτήρη στη δική του σωτηρία με τρία φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους βήματα, αλλά η οποία μπορεί να οδηγήσει και μας στην μικρή προσωπική μας σωτηρία.
Σημ. Λόγος που εκφωνήθηκε την Πέμπτη 13.12.2012 στο Polis Cafe στη Στοά Βιβλίου στην Αθήνα, στο πλαίσιο της πρώτης επίσημης παρουσίασης της Τριλογίας.
