Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να μην λυγίσει ακούγοντας την ιστορία της δασκάλας του 21ου δημοτικού σχολείου της Τούμπας, που χθες έχασε την ζωή της πέφτοντας από την οροφή του συγκροτήματος όπου ανέβηκε για να περάσει πολύχρωμα Χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια;
Πώς μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του, μαθαίνοντας το πώς γράφτηκε η τραγωδία, με τον διευθυντή να προσπαθεί να την αποτρέψει από την παράτολμη απόπειρα και την ίδια να θέλει με κάθε τρόπο να δώσει χαρά στους μικρούς μαθητές και να τους κάνει να νιώσουν ξεχωριστοί, έχοντας το πιο όμορφα στολισμένο σχολείο;
Χθες, δύο φορές ξεκίνησα να γράφω για την Ελευθερία και τις δύο δεν άντεξα και σταμάτησα. Ήταν αυτά καθ αυτά τα γεγονότα που με παρέσυραν σε μια αβάσταχτη συναισθηματική φόρτιση, είναι και ότι ένοιωσα μια κάποια ταύτιση με την τραγική ιστορία, καθώς διαρκώς με περιτριγύριζε η ανάμνηση των συχνών επισκέψεών μου κάπου την δεκαετία του 70, όταν η δασκάλα μητέρα μου – συνταξιούχος σήμερα- για αρκετά χρόνια εργαζόταν στο σχολείο της Ελευθερίας, το οποίο τότε το ονόμαζαν : «τενεκεδένιο», προφανώς από…τα υλικά κατασκευής του τα προγενέστερα χρόνια.
Πέρα από την συγκίνηση για τον άδικο χαμό της συζύγου, μητέρας και δασκάλας, η τραγωδία του 21ου δημοτικού σχολείου, ανέδειξε και μια ακόμη τεράστιας σημασίας αλήθεια: ότι ακόμη και σήμερα, που η κρίση και οι στερητικές πολιτικές των μνημονίων λιάνισαν τα εισοδήματα των μισθοσυντήρητων και τσάκισαν το κύρος των δημοσίων υπαλλήλων, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τιμούν το λειτούργημά τους.
Που δεν κάνουν ό,τι κάνουν επειδή είναι υποχρεωμένοι από τα συμβατικά τους καθήκοντα, ούτε επειδή πληρώνονται αδρά γι αυτό, αλλά επειδή έτσι αντιλαμβάνονται την ευθύνη τους απέναντι στην κοινωνία και στο υπό την ευρεία έννοια αποκαλούμενο δημόσιο συμφέρον.
Σε αντίθεση με τους πάμπολλους συμπολίτες μας, που αξιοποιώντας κάθε προσφερόμενο μέσον κατάφεραν να…βολευτούν στο δημόσιο κι έκτοτε λουφάρουν, εκμεταλλεύονται την θέση τους, βασανίζουν τους πολίτες και κοροϊδεύουν την κοινωνία, υπάρχουν και αρκετά- θέλω να πιστεύω- διαμάντια, στους οποίους οι αίσθηση της ευθύνης είναι ασύγκριτα ισχυρότερη από την αίσθηση του συμφέροντος και της ιδιοτέλειας. Άνθρωποι που δεν συναρτούν τον τρόπο άσκησης των καθηκόντων τους, από τον βαθμό ικανοποίησής τους από την αμοιβή τους, ή από τον έλεγχο και την απειλή τιμωρίας των προϊσταμένων τους.
Άνθρωποι, που κάνουν ό,τι κάνουν αθόρυβα και δίχως να επιδιώκουν αναγνώριση και ανταμοιβή, αλλά επειδή απλά έτσι νιώθουν πως υπηρετούν την κοινωνία και κάνουν καλύτερα την δουλειά τους.
Η Ελευθερία Ρούσσου, για να προσφέρει συναισθήματα στους μαθητές της, για να τους δώσει χαρά και να ζεστάνει την καρδούλα τους, έθεσε σε κίνδυνο και την ίδια της την ζωή.
Θα την θυμόμαστε σαν φωτεινό παράδειγμα στον κόσμο της αρπαχτής, του συμφέροντος και της ελάχιστης δυνατής προσπάθειας, που ζούμε.
