Έκλεισα με δύναμη την πόρτα του αυτοκινήτου. Δυο περιστέρια που τσιμπούσαν με τα ράμφη τους τις πίσω ρόδες, τρόμαξαν και πέταξαν στον ουρανό. Έβαλα μπρος. Έκοψα απότομα το τιμόνι και άκουσα την λαμαρίνα της πόρτας να τσιρίζει επάνω στον προφυλακτήρα της παρκαρισμένης Μερσεντές. Αισθάνθηκα τις ασημένιες καμπύλες της πόρτας να βαθουλώνουν. Σκέφτηκα την Λίζα. Είχαμε να κάνουμε έρωτα ερισσότερο από ένα χρόνο. Όποτε την αγκάλιαζα, αποτραβιόταν. Κοιμόμαστε πλάτη με πλάτη. Με λέει βάσανό της. Αισθάνθηκα τις ασημένιες καμπύλες της πόρτας να επανέρχονται στη θέση τους. Σκέφτηκα την Άντζελα. Πηδιόμαστε όπου βρούμε. Στο γραφείο, στις τουαλέτες, στο σπίτι της. Είμαστε και οι δύο παντρεμένοι. Με λέει πασά της.
Φρενάρισα απότομα στο κόκκινο φανάρι. Από το μυαλό μου πέρασε η προθεσμία για την ολοκλήρωση των σχεδίων της πολυκατοικίας κοντά στην πλατεία Βάθης. Ο νέος ιδιοκτήτης πιστεύει ότι έκανε την αγορά της ζωής του. Εγώ πιστεύω πως έκανε την ανοησία της ζωής του. Πεταμένα λεφτά. Περιοχές κοινωνικά αποκλεισμένες. Πυκνοδομημένο αστικό περιβάλλον μας το έλεγαν στο Πολυτεχνείο. Ζωή με προοπτική μιας εβδομάδας το λέω εγώ. Επαναλαμβανόμενης εβδομάδας. Η ίδια εβδομάδα ξανά και ξανά. Πόσα έχω τη Δευτέρα, πόσα θα έχω την Κυριακή; Η ίδια Δευτέρα, η ίδια Κυριακή. Η ίδια ζωή. Είμαι ένας αρχιτέκτονας της αστικής παρακμής. Του είπα πως είναι προτιμότερο να αναβάλει την αγορά, μέχρι να βρει κάτι καλύτερο. Μου είπε πως θα προχωρήσει, γιατί θέλει να αφήσει κάτι στα παιδιά του. Ήθελα να του απαντήσω ότι θα ήταν προτιμότερο να τους αφήσει την κατάρα του παρά δύο διαμερίσματα στην πλατεία Βάθης. Δεν μίλησα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://intellectum.org/wp-content/uploads/2012/04/ITL08_088091_Mahid_Vangelis-Manouvelos.pdf
