Είναι ένα ήρεμο χειμωνιάτικο μεσημέρι. Ο καιρός είναι μαλακός και ζεστός για την εποχή. Κάθεσαι στο Κοράλ, στο παλιό Αχίλλειον ή στη Ραψωδία, δεν έχει σημασία. Κάποια στιγμή παρατηρείς στο βάθος του Θερμαϊκού, να εμφανίζονται τέσσερα-πέντε ταχύπλοα. Παραξενεύεσαι λιγάκι, αλλά δεν δίνεις μεγαλύτερη προσοχή. Ο Θερμαϊκός παραμένει βρώμικος όπως άλλοτε, παρά το θρυλούμενο σύστημα βιολογικού καθαρισμού και την σποραδική χρήση παλαιών μικρών πλοιαρίων για την αποκομιδή επιπλεόντων απορριμμάτων και ενδημούντων λυμάτων. Όποιος θέλει μπορεί να βολτάρει, σκέφτεσαι, αρκεί να αναλαμβάνει ευθαρσώς τον κίνδυνο μιας ελεύθερης πτώσης.
Τα ταχύπλοα ολοένα και πλησιάζουν στην παραλία, προς την πλευρά του Λευκού Πύργου. Παρατηρείς ότι όλα τους είναι γεμάτα κόσμο και υποψιάζεσαι ότι μπορεί να είναι μέρος μιας νέας τουριστικής ατραξιόν του ευφάνταστου δημάρχου ή νομάρχη που διοικούν αυτή την «ερωτική» πόλη.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://intellectum.org/articles/issues/intellectum5/ITL05P003005_Synopseis.pdf
