Κάποτε το 2001 μια ομάδα φοιτητών της Νομικής του Αριστοτελείου συνασπίστηκε για να εκπέμψει το πολιτικό της σήμα πέρα από τα παραταξιακά σχήματα, εκφράζοντας την ανάγκη για ακηδεμόνευτη έκφραση. Μετά από περίοδο κύησης πολλών μηνών, τον Απρίλιο του 2002 εκδόθηκε το πρώτο τεύχος του Inter Pares, ως η έντυπη έκφραση αυτού του προβληματισμού. Ακολούθησε η δεύτερη έκδοση του εντύπου και η λειτουργία της ιστοσελίδας του ένα χρόνο περίπου μετά. Η φιλοσοφία του περιοδικού ήταν η ισότιμη συμμετοχή, η διέγερση μιας διαδικασίας ερωτήσεων και τελικά ο προβληματισμός. Γνωρίζαμε ότι οι απαντήσεις που δίναμε γράφοντας ήταν λιγότερο ή περισσότερο πρωτόλειες ανιχνεύσεις. Ωστόσο η προσπάθεια αυτή, παρά τη σποραδική περιοδικότητά της, πέτυχε αρκετά απ’ αυτά στα οποία στόχευε: και αυτό γιατί ικανοποίησε πάνω απ’ όλα την ανάγκη για ερωτήματα σχετικά πρωτότυπα.
Έκτοτε η κίνηση πέρασε σε μια μακρά περίοδο αδράνειας κατά την οποία η ομάδα που υποστήριζε την ιδέα αυτή ανανεώθηκε και εμπλουτίστηκε. Τον Μάρτιο του 2005, η κίνηση έλαβε στοιχεία τυπικής υπόστασης, αναγνωριζόμενη ως σωματείο από το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης.
Το Ιnter Pares, ως νεανικό επιστημονικό Δίκτυο με παρακαταθήκη την κουλτούρα της συνδιαμόρφωσης και του προβληματισμού των περασμένων χρόνων, φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως θερμοκήπιο δράσεων και ιδεών. Λειτουργεί κατά κυριολεξία ως Δίκτυο, ως ο συνεκτικός σύνδεσμος νέων ανθρώπων που έχουν στόχο, αν μη τι άλλο, να σπάσουν τον φαύλο κύκλο της απάθειας και της αδιαφορίας.
Η γενιά μας, κατεξοχήν, χαρακτηρίζεται από τις προηγούμενες ως η γενιά της απάθειας και της αδράνειας, του ατομισμού και των ιδιωτικών προσδοκιών. Ωστόσο στους ίδιους χρόνους φαίνεται να κινείται ολόκληρη η κοινωνία.
Ζούμε την εποχή των πολιτικών και κοινωνικών αποσυσπειρώσεων. Είναι συνεπώς μάλλον πρόωρο να περιμένουμε από τη γενιά αυτή «τις καθαρές της απαντήσεις». Επιπλέον οι νέοι, περισσότερο ή λιγότερο, βιώναμε την αποξένωση από τους πολιτικούς θεσμούς και την κοινωνική εξάρτηση η οποία πλήττει την δημιουργικότητα. Το πανεπιστήμιο -ομπρέλα δημιουργικότητας και δραστηριοποίησης- είναι εκκωφαντικά απόν. Η αγορά εργασίας κάτι παραπάνω από εχθρική. Ας είναι καλά η «αγία ελληνική οικογένεια».
Η σχέση των νέων με τη θεσμική πραγματικότητα που έχουν παραλάβει, καθώς και με τις προηγούμενες προπατορικές γενιές κινείται στην πολιτική και κοινωνική μεθόριο και χαρακτηρίζεται από τη σιωπή. Θυμίζει τσακωμένα ερωτικά ζευγάρια. Η μισή ντροπή δική μας, η μισή δική τους. Αν τα σύννεφα συνεχίσουν να συσσωρεύονται, φοβού τους βαριεστημένους στην εξουσία γιατί η καταιγίδα θα ξεσπάσει επί δικαίων και αδίκων. Η μισή ευθύνη δική μας, η μισή δική τους. Αυτοί ας αποσφραγίσουν τις πύλες, εμείς ας τις γκρεμίσουμε.
Αυτός είναι ο παράλληλος και τελικός στόχος της κίνησής μας. Η τόνωση των κοινωνικών αποχρώσεων, η δραστηριοποίηση, η έντυπη έκδοση, ο εθελοντισμός, το περιβάλλον, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η τεχνολογία των ανοικτών δικτύων. Το πρώτο βήμα έχει ήδη συντελεστεί με την έκδοση αυτή. Τα πολιτικά και κοινωνικά σχήματα βρίσκονται σε μία απευθείας αλληλοτροφοδότηση με την κοινωνία. Εμπνέουν και εμπνέονται από αυτή, η κοινωνική τους εμβέλεια και μόνο μπορεί να τονώσει την κινητικότητα και τη δυναμική τους.
Προσδοκούμε στο επόμενο βήμα του Δικτύου να συμμετάσχουν ακόμη περισσότερα πρόσωπα, να διατυπωθούν ακόμη περισσότερα ερωτήματα, να αναπτυχθεί ακόμη πιο πολύχρωμος προβληματισμός.
