#075 Ένα φόρουμ για το Western

Από κάποιο κιβώτιο της προ τριετίας πλέον μετακόμισής μου στον κάμπο ανέσυρα ένα ξύλινο κουτί με τα στρατιωτάκια μου: μεταξύ τους και ο Λούκι Λουκ, έφιππος, πάνω στην Ντόλι του δίχως χαλινάρια, να κραδαίνει σε κάθε χέρι κι από ένα κολτ, δώρο της φιλενάδας μου της Γκέλλυ. Θυμήθηκα πως συμμετείχα κάποτε σε ένα φόρουμ για το western, τις ταινίες με τους καουμπόηδες για να συνεννοούμαστε, μια και η λέξη παραμένει αμετάφραστη σε όλες τις άλλες γλώσσες. Σπαγγέτι-western, new-western, space-western, animation-western ecc. Μια από τις αγαπημένες μου σειρές το 1970 που αποκτήσαμε την πρώτη ασπρόμαυρη τηλεόραση Loewe, ήταν η «Μπονάτσα», και φυσικά στον κινηματογράφο μπαίναμε και μετρούσαμε τους σκοτωμένους στα ιταλικά western που γυρίζονταν φυσικά στα στούντιο της Cinecitta. Τα πρώτα χρόνια στη Ρώμη παραλίγο να γινόμουν κι εγώ κομπάρσος εκεί, έβγαζαν καλό μεροκάματο οι συμφοιτητές μου, και μεταξύ τους πρυτάνευε ο παλιότερος Σταύρος Τόρνες…
Το φόρουμ κατέβηκε από το διαδίκτυο και δεν πρόκειται να το βρω σαν τον Λούκι Λουκ. Εκεί, αν θυμάμαι καλά, είχαμε ασχοληθεί με τους κώδικες του western: ένας άντρας, ένα άλογο, ένα κολτ, σέλλες, σπιρούνια, πέταλα και χαλινάρια, που ταξιδεύει πάντα από τα ανατολικά στα δυτικά. Η άγρια δύση. Ο Οδυσσέας από την Τροία στην Ιθάκη. Η «Οδύσσεια 2001» του Kubrick. Η συμβιωτική σχέση της ροκ με το western: ο Μπομπ Ντύλλαν, ο Μικ Τζάγκερ, και πριν από αυτούς ο Έλβις Πρίσλεη. Η κιθάρα ως αντικατάστατο του ψωριάρικου τετράποδου και του κολτ, διαλέχτε και πάρετε. Είχαμε ανακηρύξει το «Joshua tree» των U2 ως το καλύτερο σάουντρακ που είχε γραφεί ποτέ για ταινία western. Πως οι καλύτερες αντρικές φιλίες γεννιούνται μετά από μια μονομαχία (άσχετα αν κλείνουν επίσης με τον ίδιο τρόπο), πρέπει πρώτα να τσακωθούν και μετά να γίνουν αδερφικοί φίλοι.
Ο Quentin Tarantino με την αναβίωση του κώδικα (μια άμαξα, ένα σαλούν), παίρνει δικαιωματικά τη θέση δίπλα στον Τζιμ Άνταμς. Ηλικιακά συνέπεσα με την γενιά του «Μικρού Σερίφη» κι όχι με τον «Μικρό Ήρωα». Στην τελευταία του ταινία, τους «μισητούς οκτώ» κάνει μια οξύτατη παρατήρηση: ο καουμπόη δεν πρέπει να επιζεί, πρέπει να πεθαίνει μαζί με τον εχθρό του. Δίχως εχθρούς δεν έχει λόγο ύπαρξης, κι όταν εξοντώσει και τον τελευταίο τον περιβάλει μια άκρατη μελαγχολία: η ζωή του αδειάζει από νόημα. Ένας ικανοποιημένος καουμπόη στερείται κινήτρου για ζωή. Τώρα, ποιος είναι ο καουμπόη, θα σας το πω με δυο απλά λόγια: είναι ένας φτωχός και μόνος άντρας που μιλάει με το άλογό του.