Ας μην ξεχνάμε πως η πτώση τους τοίχους και η κατάρρευση της ΕΣΣΔ έγιναν όταν η “Φωνή της Αμερικής” σταμάτησε τις εκπομπές λόγου περί δυτικής ευημερίας κι άρχισε να παίζει αποκλειστικά μουσική 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Όσα δεν κατάφεραν οι προπαγανδιστές με την αναλογία των οικιακών συσκευών (πλυντήρια, κουζίνες, τηλεοράσεις), ανά κάτοικο στις ΗΠΑ, το κατέφερε το ράδιο που έπαιζε αμερικάνικη μουσική (τζαζ, φολκ, μπλουζ, ποπ και ροκ), με την αλλαγή προγράμματος και φιλοσοφίας. Οι Ρώσοι αγάπησαν πρώτα τη δυτική μουσική και μετά ασπάστηκαν τα ιδεώδη της Δημοκρατίας. Σήμερα ποοόσοι ακούνε ραδιόφωνο;
Όταν ο Όρσον Γουέλς από το ραδιοφωνικό δίκτυο της CBS στις 30 Οκτωβρίου 1938, με αφορμή τη γιορτή του Χάλοουϊν, αφηγήθηκε μια προσαρμογή του μυθιστορήματος του Χ. Τζ. Γουέλς «Ο Πόλεμος των Κόσμων», τα πρώτα 40 λεπτά της ωριαίας εκπομπής παρουσιάστηκαν υπό τη μορφή δελτίων ειδήσεων, κατά τα οποία οι ακροατές ενημερώνονταν για μία εισβολή εξωγήινων από τον Άρη. Δεδομένου ότι η εκπομπή Mercury Theatre On The Air δεν διέκοπτε για διαφημίσεις, οι συνεχιζόμενες διακοπές για τις εξελίξεις της εισβολής αύξησε το ρεαλισμό του προγράμματος σε σημείο που μεγάλη μερίδα των ακροατών πίστεψε ότι επρόκειτο περί πραγματικής εισβολής που λάμβανε χώρα σε πραγματικό χρόνο.
Το ραδιόφωνο μας επιτρέπει να βλέπουμε πράγματα με κλειστά μάτια. Μας οδηγεί σαν τον τυφλό που εμπιστεύεται το σκύλο του. Καλλιεργεί τη φαντασία μας κι εξάπτει τις φαντασιώσεις μας. Υποχρέωσή του να δημιουργήσει ατομικές εικόνες στον καθένα μας και να μην μας υποβάλλει στην κοινή δυναστεία των εικόνων που μας έχει εθίσει η τηλεόραση αλλά και η εικονογράφηση των εφημερίδων και των περιοδικών. Ένα μέσο που δημιουργεί ανεξάρτητες εικόνες, ιδιωτικές θα έλεγα, στον εγκέφαλό μας, χωρίς να χρησιμοποιεί οπτικό υλικό. Το ΡΑΔΙΟ είναι το μέλλον σε έναν ομοιόμορφο κι ομογενοποιημένο κόσμο με τους ελεύθερους συνειρμούς που δημιουργεί ανεξάρτητα στον καθένα μας. Το ΡΑΔΙΟ ζητάει την εφευρετικότητα και τη δική μας ικανότητα να φανταστούμε τη ζωή μας.
Το ΡΑΔΙΟ δεν είναι μία από τις Καλές Τέχνες. Είναι προϊόν του εφήμερου και ως μία από τις Τέχνες του εφήμερου ζει και υπάρχει ως στιγμιότυπο μιας ανάσας: μια ώση ηλεκτρομαγνητικού κύματος, ως στιγμιαίος πειρασμός στα βουλωμένα από κηρήθρα αυτιά μας. Ήμουν τυχερός που άκουγα Γιάννη Πετρίδη στον τοπικό σταθμό της ΥΕΝΕΔ στη Λάρισα του εξήντα, και Στέλλα Βλαχογιάννη στο δεύτερο πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, αργότερα.
Τους χρωστώ την υγεία των ώτων μου: αναζητήστε το ΡΑΔΙΟ που θα εισβάλει ως εμβοή, γιατί ακέραιος άνθρωπος χωρίς ακέραια αισθητήρια δεν υπάρχει.
