#073 Ένα κλικ απ’ την ανυπαρξία

Gomme à effacer

Στην «Αθανασία» ο Μίλαν Κούντερα βάζει, στην πρώτη σελίδα του πρώτου κεφαλαίου, τον ήρωά του να κρατάει μια γομολάστιχα στο χέρι και να σβήνει κάθε τι που ενοχλεί την αισθητική του. Εδώ έναν κάδο απορριμμάτων, εκεί μια αγενή φάτσα, παραπέρα ένα αυτοκίνητο που έχει διπλοπαρκάρει, κι ακόμα ένα ολόκληρο κτήριο που με την ασχήμια του αποτελεί γροθιά στο στομάχι για κάθε περαστικό. Αναλογιστείτε πόσες φορές δεν κάνατε κι εσείς την ίδια σκέψη: πόσες φορές δεν μπήκατε στον πειρασμό να αποκτήσετε κι εσείς αυτή τη μαγική γομολάστιχα, για να σβήσετε μια και καλή ότι σας ενοχλεί στον καθημερινό σας περίπατο: μέρη, διαδρομές κι ολόκληρες πόλεις.

«Πολλοί άνθρωποι, λίγες ιδέες: σκεπτόμαστε όλοι το ίδιο πράγμα λίγο πολύ, μεταθέτοντας, δανειζόμενοι, κλέβοντας ο ένας τις ιδέες του άλλου. Αν όμως κάποιος με πατήσει στον κάλο, είμαι εγώ μόνο που νιώθω τον πόνο. Το θεμέλιο του εγώ δεν είναι η σκέψη, αλλά ο πόνος, το πιο στοιχειώδες αίσθημα όλων…»
Η γνώση είναι ζήτημα ενός κλικ, πλέον. Δεν υπάρχουν αμόρφωτοι στην εποχή μας: αρκεί να μπεις στο γκούγκλη και να ρωτήσεις. Τέρμα πια, οι συζητήσεις και οι καυγάδες για την πρωτεύουσα Κουάλα Λουμπούρ, το έργο του δείνα ή του τάδε συγγραφέα, το κινηματογραφικό καστ μιας ευρωπαϊκής ταινίας, και για το πώς γίνονται τα κολοκυθάκια. Αν έχεις όμως πονόδοντο, δεν μπορείς ούτε το πισί σου ν’ ανοίξεις. Ο πόνος σε κρατάει έξω από την πληροφόρηση και με πονοκέφαλο ούτε τις ειδήσεις της ημέρας δεν μπορείς ν’ ακούσεις, καθώς κάθε ήχος σε τρυπάει τα μηνίγγια κι ακόμα και το φως της ημέρας θέλεις να το αποφύγεις κατεβάζοντας ρολά και κουρτίνες.
«…Πώς να ζήσει κανείς σ’ έναν κόσμο με τον οποίο δεν συμφωνεί; Πώς να ζήσει με τους ανθρώπους, όταν δεν μπορεί να οικειοποιηθεί ούτε τα βάσανα ούτε τις χαρές τους; Όταν δεν ξέρεις να είσαι ένας απ’ αυτούς;…» Μπορεί να τους σβήνει με την τερατώδη γομολάστιχα του φέισμπουκ, καθώς η δυσανεξία μας είναι ζήτημα ενός κλικ μονάχα: όλοι μας είμαστε σε απόσταση ενός κλικ από την ανυπαρξία. Σβήνουμε το πρόσωπο του άλλου. Μαζί σβήνουμε τις απόψεις του και το έργο του (αν βέβαια, διαθέτει έργο) απλώς επειδή η παρουσία του είναι ενοχλητική.

“Μετά το θάνατο, ποιον τρόπο ύπαρξης είχε προγραμματίσει ο υπολογιστής;”, για όλους εμάς τους σβήνοντες και τους σβησμένους παραμένει ένα ερώτημα που δεν απαντήθηκε ακόμη.

Παράθυρα Λογοτεχνίας για Νέους

Intellectum 10

[
Μενού