Τεύχος 2 - Tabula rasa

Tabula rasa

(καλοκαιρινό πρωινό σε μια πράξη)

*... Η εκκλησία της μνήμης......

Υπάρχει κάτι τελεσίδικα βέβαιο στον έρωτα. Είναι η σφραγίδα της στιγμής και μαζί η σύνοψη όλων των προηγουμένων. Ο υγρός τόπος μιας διαρκώς παρούσης μνήμης. Αυτό είναι το σύνηθες.

          Το μάτι μου πέφτει για πολλοστή φορά σ'αυτό το κομμάτι του βιβλίου που παραμένει μέρες ανοιχτό στο γραφείο μου, σαν να πρέπει να με παρατηρεί επίμονα και πεισματικά, όσο πεισματικά αρνούμαι να γράψω.
          Καθώς παλεύω να μαζέψω τη συγκέντρωσή μου στο "καθήκον" της ολοκλήρωσης του "κειμένου" ή "άρθρου" ή "πονήματος" θυμάμαι την πεποίθηση του Bergman ότι ίσως η τέχνη δεν έχει καμία αξία.
Μια άλλη γνώμη, πιο γενναιόδωρη και τολμηρή, μας τονίζει ότι κάθε προσπάθεια να κάνει κανείς τέχνη είναι σεβαστή και αυτό είναι το πρέπον. Κανείς όμως διάσημος ακόμη δεν μας είπε για το δικαίωμα στη μη-δημιουργία. Για τις ατελείωτες σβούρες και φιγούρες του μυαλού όταν δεν καταφέρνει να φτάσει αυτόν τον υψηλό, ιδεατό υπέροχο κ.λπ. στόχο.
          Το βρήκα! Αφού νιώθω κενός και ανίκανος να γράψω αυτό που χρωστάω σ'έναν βλοσυρό αρχισυντάκτη και σε κάποιους πιθανούς αποδέκτες αναγνώστες, θα παραθέτω απoσπάσματα. Απ' ότι με μάγεψε. Όπως από το κομμάτι απ' το βιβλίο.
Απ' ότι γεννούν οι άλλοι και αναρωτιέμαι αν και πόσο τους κοστίζει να ζουν αυτά που εκφράζουν, όταν εκτίθενται.
Απ' ότι με εξέπληξε και τώρα με μελαγχολεί όπως η άρνηση του δασκάλου Σαιν -Κολομπ ν'αναλάβει έναν νεαρό μουσικό για μαθητή του στο "όλα τα πρωινά του κόσμου" του Π. Κινιάρ. "Παίζετε μουσική κύριε, δεν είστε μουσικός"
Η αρχική αλύγιστη άρνηση έγινε μια ψυχρή συγκαταβατικότητα μιας ιδιοφυΐας απέναντι σε μια μετριότητα; "Ωστόσο η ραγισμένη σας φωνή με συγκίνησε. Σας κρατώ για τον πόνο σας, όχι για την τέχνη σας".
          Η κ. συχνά με ρωτά. "Πως νιώθεις πριν γράψεις;" Σαν να δίνω την τελευταία παράσταση της ζωής μου. Μόνο που την τελευταία στιγμή καίω τα σκηνικά και διώχνω τους συντελεστές. Στο λευκό χαρτί αντί για κείμενο θα γράψω ένα ωραίο κομψό συγνώμη και θα παραθέτω κάποια λογοτεχνικά αποσπάσματα.
Είμαι ο ιμπρεσάριός σας! Αφού δεν γράφω τίποτα σας μυώ στην τέχνη άλλων για να 'μπείτε σε άλλα σύνορα και υψίπεδα διανόησης !!
Τέλος, συνεχίζω ασταμάτητα να διαβάζω το βιβλίο. Θα κάνω βδομάδες να βγω απ' τις σκέψεις που μου δημιουργεί.
Δεν μπορώ παρά να μείνω αμίλητος καθώς ο ήρωας κλείνει το γράμμα.

Ο φάκελος είναι για σένα. Νομίζω ότι είναι αρκετά.
Μαγκνταλένα..
Τι άλλο να σου πω; Από τώρα δεν υπάρχω όσο ποτέ πια.

Τέλος. Να μην ξεχάσω να πετάξω τις άχρηστες σελίδες.

ΥΓ/1 Τα αποσπάσματα είναι απ' το βιβλίο του Αλέξη Σωκράτη "Μπαρ Φλωμπέρ" εκδόσεις κέδρος

ΥΓ/2 Οποιαδήποτε παραλληλισμοί ανάμεσα στην αρθρογραφία και την τέχνη είναι συμπτωματικοί και ουδόλως πρέπει να ενοχλήσουν το καλλιεργημένο και μυημένο- σε τι απ' όλα; - φιλότεχνο κοινό.