<< Επιστροφή
InterPares

Τεύχος 1 - Μετά τη Γένοβα

Γυρίζοντας το χρόνο εννέα μήνες.

MΕΤΑ ΤΗ ΓΕΝΟΒΑ

Μετά τη Γένοβα δεν είμαστε οι ίδιοι. `Οσοι πήγαν κι όσοι στήριξαν αυτούς που πήγαν, όσοι για πρώτη φορά κατάλαβαν ότι στη γειτονική Ιταλία γινόταν κάτι που τους αφορά. `Οπως ακριβώς συνέβη και στην παρέα αυτού του νεαρού παιδιού της εποχής μας, του Κάρλο Τζουλιάνι: οι μισοί φίλοι του αποφάσισαν να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις κι οι υπόλοιποι να πάνε για μπάνιο στη θάλασσα. Συναντήθηκαν όλοι ξανά στη-χωρίς παπάδες και σημαίες-ταφή του.
«Η Γένοβα δεν ωρίμασε» μόνο την παρέα του Κάρλο, αλλά και ανθρώπους που μετά το Γκέτεμποργκ εξακολουθούσαν να ερμηνεύουν ως «συγκυρία» τη στάση της σουηδικής αστυνoμίας (σφαίρες, σκυλιά, άγριο ξυλοδαρμό σε νυχτερινές επιδρομές ενάντια σε κοιμισμένους ανθρώπους). Σίγουρα τρέφουν λιγότερες ψευδαισθήσεις σχετικά με την τήρηση της δημοκρατικής νομιμότητας στην Ε.Ε. όσοι, παρά το κύμα της αντιπληροφόρησης, ήρθαν σ' επαφή με μια πραγματικότητα τύπου επιστημονικής φαντασίας που θύμιζε «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη» του Κάρπεντερ. Από τον 'Ελληνα μόνιμο υπάλληλο της Ε.Ε., ο οποίος απελάθηκε στο αεροδρόμιο με γραπτή αιτιολογία «λόγω αλαζονείας»(!), επειδή σε σχετικό ερώτημα που οι ίδιοι του απηύθυναν απάντησε ότι πήγαινε στη Γένοβα για να διαδηλώσει, μέχρι τους ανθρώπους του Κέντρου Τύπου, που μες στη νύχτα το είδαν να μετατρέπεται σε σφαγείο-όχι τυχαία- όταν άρχισε να μεταδίδει βίντεο με αστυνομικούς σε ρόλο προβοκάτορα ή το Μπάμπη, νυχτερινό μαθητή, την Κατερίνα, φοιτήτρια Φιλοσοφικής, το Γιώργο, φοιτητή Πολυτεχνείου, που βασανίστηκαν μέσα σε αστυνομικά τμήματα, όχι για να τους αποσπάσουν πληροφορίες ή «δήλωση μετάνοιας» ή να τους «τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί». απλώς για λόγους εκδίκησης και τρομοκρατίας. Η Γένοβα έδειξε όντως σε πολλούς ανθρώπους ότι η «παγκοσμιοποίηση της αλητείας» (Κύρτσος) είναι γεγονός, μόνο που αφορά τους «φεουδάρχες του σύμπαντος». Αυτούς, οι οποίοι κλεισμένοι ανάμεσα σε τείχη από κοντέινερ και φρουρούμενοι από στρατιές ρόμποκοπ, είχαν το θράσος να επιχειρήσουν τη δεύτερη δολοφονία του Κάρλο Mπερλουσκόνι, να καταγγείλουν όσους «δεν είναι φίλοι των φτωχών!» (Μπους) ή να παριστάνουν τους «αγανακτισμένους δημοκράτες» (Μπλερ και σία).
Μετά τη Γένοβα, το τοπίο δεν είναι το ίδιο. Κι άλλοι δρόμοι έγιναν ορατοί δίπλα στο δήθεν «μονόδρομο» μιας ατέρμονης παθητικής βίωσης της παρατεταμένης βαρβαρότητας του «Τέλους της Ιστορίας» στο πλαίσιο ενός συστήματος που εμφανιζόταν «κλειστό» από την άποψη των κοινωνικών μετασχηματισμών. Σε πλανητικό επίπεδο προβάλλει πλέον η αντιπαράθεση δύο κόσμων. Με το περίβλημα της «νομιμότητας» στο ρόλο τους άγρια στραπατσαρισμένο, οι «αφέντες» θα επιχειρήσουν ν' ανασυντάξουν την επικοινωνιακή τους πολιτική. Δύσκολα φαντάζεται κανείς ότι κάτι τέτοιο θα είναι αρκετό. Κι ο λαός του Σιάτλ μες στην πολυμορφία του αντιτάσσεται, γλείφει τις πληγές του, κάνει τους απολογισμούς του κι ένα καινούριο ξεκίνημα στην αναζήτηση μιας ανατροφοδότησης εθνικού-διεθνικού.
Μετά τη Γένοβα, ένα ρήγμα σημαδεύει τις «σιδηρόφρακτες» συνθήκες της ύπαρξης μας. Ο πρωταγωνιστής που δίνει ένα άλλο νόημα στη ζωή μας είναι μόνο η ελπίδα!

ΜΑΡΙΑ ΤΣΙΑΚΙΡΗ