Βασίλης Δημητράκος, Ποιήματα


Πενήντα ένα ποιήματα σε τριάντα πέντε χρόνια, δεν το λες μεγάλη παραγωγή. Φαίνεται πως ο Βασίλης Δημητράκος έχει μεταμορφώσει τη εσωτερική λογοκρισία σε ποιητικό αποφατισμό. Άλλος ένας στις μινμαλιστικές παραλλαγές των Επιγραμματοποιών της Θεσσαλονίκης, που γράφουν για τον πόθο και την αύξησή του από την αμαρτία. Λάσκαρης, Μπακονίκα, Ριτσώνης, Δημητράκος αναρτημένοι στην πηγή που είναι η Παλατινή Ανθολογία, ο καθένας με την απαίτηση ακέραια ευθείας αναταπόκρισης βίου και έργου, μοντάροντας Καβάφη κατά την ανάγκη τους και αποκλίνοντας ο καθένας κατά την άλω των λέξεων που αποτελούν το ποίημα. Ο συγκεκριμένος εκκινώντας από τη βαριά καλογερική του χριστιανικού δικαστηρίου των ευσεβιστών, με μια πίστη που άλλο δεν κάνει, με την επίθεση στο φυσικό θέλημα, παρά να ερεθίζει τον πόθο, βρίσκει απόλαυση στην ενοχή που φέρνει εκείνος ο νόμος της Προς Ρωμαίους, ανιχνεύοντας στο βάθος αναμάρτητες αφέλειες παιδικότητας. Ο Έρως είναι ο μέγας γέροντας που προτείνει μια δύσκολη αγάπη να καρπίσει. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι υπάρχει ποίηση που να τρέφεται από την υποκρισία, αλλά αυτή η ποίηση τρέφεται από την υποκρισία της θρησκείας, με τη σταυρική θέση μιας αδρανούς απόλαυσης όσο και καταγγελίας για σώματα μαστιγωμένα με λέξεις, για κραυγές πατημένες από λανθασμένη αντίληψη της υποταγής. Ποίηση στρατοπέδου που βρίσκει πραγματικότητα στην αναφορά της στις συμπεριφορές στρατοπέδου. Ευαισθησία ενός σπαραγμένου σώματος από παράλογες πειθαρχίες, αυτοτιμωρίες ταπεινώσεις μιας εκκλησίας χωρίς Πατέρες. Ποιήματα ενός αμαρτωλού που κατά βάθος ξέρει πως είναι αθώος και έχει ενσωματώσει την αμαρτία σαν προκαταρτικό παιχνίδι στον ερωτισμό του. Ποιήματα όπου το γνωμικό θέλημα αναλαμβάνει να επουλώσει τις διαστροφές εκ των άνωθεν του φυσικού θελήματος. Το τέλος της ανάγνωσης του ποιήματος δεν μπορεί παρά να είναι απελευθερωτικό. Μυστικά απελευθερωτικό θα έλεγα, που ανάβει σαν κεράκι να συμβολίσει μια ψυχή που παρόλα τα πετσοκόμματα όσο αντέχει, λάμπει. Το συστήνω ανεπιφύλακτα τόσο για το μάθημα μιας ποίησης που θέλει να γίνει αποκλίνουσα, όσο και για την ποιητική αλληλεγγύη με τις άλλες παρόμοιες φωνές. Με το βιβλίο του Δημητράκου η λέξη Πεντηκοστιανός μπαίνει στην Ελληνική ποίηση, ως στοιχείο διαρροής ενός κόσμου που η άθρησκη επιφάνεια χλευάζει ή αδιαφορεί, αλλά που στα καθέκαστα και σε επίπεδο βίων συνεχίζει την επώδυνη για αθώες ψυχές παρουσία της.
Β.Λ.

Παράθυρα Λογοτεχνίας για Νέους

Intellectum 10

[
Μενού