…σε συμπαιγνία φορές με το δημοσιογράφο ξεγελάμε τον κοσμάκη ότι είμαστε από τη στόφα του επιτυχημένου, στρογγυλοί και γυαλιστεροί σαν καινούρια ασανσέρ που ανεβάζουμε στο ύψος του κενού, γιατί μόνο το κενό έχει ύψος, η τέχνη και η ομορφιά και η ποίηση έχουν βάθος, αλλά η θέληση για δύναμη μπορεί να χρησιμοποιήσει οτιδήποτε, τη γνώση, την ομορφιά, το θεό, τα φτερά και τα πούπουλα για μια στιγμούλα τόση δα επικράτησης και κατίσχυσης, που δεν έχει σημασία, γιατί το καράβι έχει πάρει νερά και έχει ακουστεί το ο σώζων εαυτόν σωθείτω και έχουμε γίνει οστρακοειδή του φαντάσματος του αστού, που πέρασε, έφυγε και μας άφησε στον κατοχικό μαυραγορίτη να μας έχει αυτός και να πορεύεται ο κλεφτοκοτάς της αμερικανικής βοήθειας και εσχάτως της ογροπαϊκής, και γίναμε όλη ανωτέρας μεσαίας τάξεως, κλέψαντες του κλέψαντος κι όπως όλα τα ψάρια και το δικό μας βρωμάει από το κεφάλι, κι ο καθένας είναι κουλ και πρώτος κι όλοι μαζί πνιγόμενοι κι εύθικτοι όσο η στραβωμάρα μας για τα πράγματα, αλεπούδες που κόψαν την ουρά τους και ψάχνουν να μολύνουν τους άλλους με συνενοχή, και για να γυρίσουμε πάλι στο προκείμενο μιας αποτυχίας γεμάτης μικρές επιτυχίες που παριστάνουμε στον εαυτό μας σαν ζωή, μάταιοι της δόξας, αργά στην απόλαυση του κόσμου με ακριβό εισιτήριο και στριμωξίδι και πουθενά χορτασμός, κάνοντας τον κώλο μας στόμα και το στόμα κώλο κατά την περίσταση και δόξα δόξα για όλους και με το τίποτα κι αυτή η Ελλάδα το τεράστιο βυζί κι όσοι δεν βρίσκουν βυζί το δάχτυλο και τρέξε μαλάκα μη χάσεις τις ανύπαρκτες αρπαχτές ανέτοιμος για όλα σαν ποίημα που στριφογυρίζει στο μυαλό κι όταν φτάσει στο χαρτί τζίφος και ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε, ξέρω ποιός είσαι εσύ ρε, αυτός που θέλει να βγει από το δέρμα του να το ξύσει και να γίνει ένας άλλος που αγοράζει συνείδηση κατά το αγαθό διαρκείας που αγοράζει ο με το εύθραυστο εγουλάκι ο προσποιούμενος ο πιο βιαστικός από τη σκέψη του ο διχασμένος ο πρόσφυγας του χρόνου ο πάσχων από ευρωπαϊκή μαγάρα χωρίς αντισώματα, άνοιξε ρε μαλάκα το καγιέν και βγάλε από μέσα τη Φιλοκαλία να δικαιώσεις το σκυλόσοφο και βγες στο ξέφωτο να απολαύσεις το ναυάγιο που είσαι… η χώρα δεν έχει ανάγκη από ποιητές και συγγραφείς…
μέρα του 2016. απέξω τίποτα κινήσεις μικρές λίγο νερό ένα χάπι η ετοιμασία του καφέ ( ο κόσμος γυρίζει με καφέ) το τσιγάρο πρωινό μονοξείδιο ένα εσωτερικό μαγκάλι λέξεις λέξεις διαρκώς ένα πράγμα ασώπαστο κάτι κουρέλια από όνειρο κάθεσαι σκύβεις δεξιά το ανεμιστηράκι του υπολογιστή κλικάκια για την πρωινή αλληλογραφία η πρώτη γουλιά καφέ ο πολιτισμός της ζάχαρης άρχισε την πάλη του με το πικρό πληκ πληκ τα πλήκτρα όχι σήμερα μεθαύριο εχτές οι διανοούμενοι που σκαρφαλώνουν στο ίδιο τους το κεφάλι σχισμένος στα δυο τα μέλη συντάσσονται σε σώμα στον καθρέφτη εκείνος κάθεται και χέζει διαβάζοντας το είναι και χρόνος του χάιντεγγερ καπνίζει στριμμένο έρχεται στον εαυτό του στα συγκαλά του βλέπει τον εαυτό του να τον βλέπει τον ξεχνάει ακόμη δεν εμφανίστηκε το εσύ που τον κάνει εγώ και μένει εκεί με τα σώβρακα κατεβασμένα σε περισυλλογή ωραία οπές ροές ψαλιδισμένες η ηθική είναι το κράτημα των ούρων εκεί όπου και ο βασιλεύς πάει μόνος του υπάρχουν λέξεις λέξεις που δεν επιζητούν κάποια τονική κάποιο στόχο καταστρέφει κόσμους με ουσιαστικά χρωματίζει με επίθετα πρωινή προσευχή στο θρόνο της τουαλέτας ο διάδρομος έπειτα οι βιβλιοθήκες αυτή η χελώνα η χάρτινη ο χρόνος των αναγνώσεων τα ξεσκλίδια από το χτεσινό βιβλίο που φεύγουν σαν ποντικοί από τη μνήμη άχρηστες λέξεις που προσποιούνται ότι έχουν ένα κέντρο κανένα κέντρο μια αταξία γκρεμίδια το άδειο σπίτι με σχήματα σε σκεπάσματα απουσίες παραδέχεσαι τί παραδέχεσαι δεν θέλω ύφος γι αυτό που δεν θα μιληθεί πεθαίνω σημαίνει τέρμα οι λέξεις μη λέξεις κανείς δεν μπορεί να δει τα μαλλιά να μεγαλώνουν τα νύχια να μεγαλώνουν δεν έχει ποίημα πληκτρολογεί χρονίζει μάθημα διάλειμμα φαγητό χέσιμο κάπνισμα γαμήσι πάλι μάθημα μουσική απάντηση ερώτηση ερώτηση στην απάντηση μάθημα νεύσεις από πλέγματα οστά αέρας αέρας σάρκα θετικές και αρνητικές οπές πάει γεννώντας γλυπτά τον κρατάει ένα φως μαύρο και δεν υπάρχει τελευταία λέξη. Τώρα εσείς…
