Από τους ρωμαϊκούς μήνες προτιμώ τον Φεβρουάριο. Το φως είναι κάθετο: η φωτοσκίαση στο απόγειό της. Το μισό πρόσωπο στη σκιά. Η Φοντάνα ντι Τρέβι, μετά από 10-15 χρόνια να λάμπει στον ήλιο, χωρίς σκαλωσιές και λινάτσες. Το μάρμαρο στην απόλυτη λευκότητα της χειμερινής νάρκης. Το εορταστικό σκηνικό να συνοδεύεται από μουσικές που χαρίζονται απλόχερα σε κάθε βήμα μου από τους πλανόδιους μουσικούς. Φώτα, πυροτεχνήματα. Νεολαία με γρήγορο βηματισμό να με αφήνει θεατή της διαδοχής και της αιώνιας αναζήτησης του έρωτα. Είμαι έτοιμος να ερωτευτώ, ξανά. Να ζήσω αποκοιμισμένος μες στο γλυκό θόρυβο της ζωής, όπως επιθυμούσε ο Σάντρο Πένα. Η ραθυμία των ρωμαϊκών ημερών, η φιλοσοφία ζωής των κατοίκων αυτής της πόλης που είδαν να παρελαύνει μπροστά τους η παγκόσμια δόξα: sic transit gloria mundi.
Έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου. Για να δηλωθεί η ματαιότητα της ανθρώπινης εξουσίας, λέω από μέσα μου, του πεπερασμένου της ανθρώπινης φύσης, που αισθάνεται κάθε, ακόμη και τυχαίος, επισκέπτης της Ρώμης. Σ’ αυτή την πόλη υπήρξα φτωχός φοιτητής: τα αξιοπρεπή μέσα διαβίωσης που είχα εξασφαλίσει χάρη στην μακροθυμία του πατέρα μου, χάρισαν απέραντους περιπάτους στο νεολαίο Παστάκα: από την αρχαιότητα έβαλα το πόδι μου στη μεταχριστιανική εποχή, στον μεσαίωνα, στην αναγέννηση, έως την Ιταλική ενοποίηση.
«Η νοσταλγία είναι ένα αεροπορικό εισιτήριο», είχε πει σε κάποια συνέντευξη του ο Ντίνο ντε Λαουρέντις, όταν είχε εγκατασταθεί πλέον στις ΗΠΑ. Το εισιτήριο αυτή τη φορά μου το πλήρωσαν οι διοργανωτές του διαγωνισμού «Ποίημα Τουίτ», το Πνευματικό Ίδρυμα της Τράπεζας της Ρώμης δηλαδή, που εδώ και δέκα χρόνια διοργανώνει ένα από τα πιο σημαντικά διεθνή φεστιβάλ ποίησης στην Ιταλική πρωτεύουσα. Κατέλυσα στο ξενοδοχείο «Regno» πάνω στη Βία ντελ Κόρσο, πολύ κοντά στο Ναό του Αδριανού, όπου έλαβε χώρα η απονομή του βραβείου μου. Ανέβηκα στο βήμα με την απόλυτη συγκίνηση του Έλληνα φοιτητή που επιστρέφει στην πόλη των φοιτητικών του περιπλανήσεων με την αίσθηση του «νικητή» και την βαθειά επίγνωση πως «έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου».
Το ποίημα σε 140 χαρακτήρες λοιπόν, είναι ουσιαστικά και εν τω βάθει, αποτέλεσμα της ρωμαϊκής μου οικειοποίησης: «Οι δάφνες που έδρεψα σε εφήμερες κλίνες νοστιμεύουν τη φακή μου». Επέλεξα ωστόσο για αντιπάστο μπρεζάολα με παρμιτζιάνο, ρόκα και ατσέτο μπαλσάμικο. Για πρώτο μπουκατίνι αλλ’ αματριτσιάνα και για δεύτερο σάλτι ιν μπόκα αλά ρομάνα. Κρασί κόκκινο «Νέρο ντ’ Άβολα» από τη γη της Σικελίας, για γλυκό κανόλι αλά ρικότα και αμάρο Αβέρνα α βολοντά.
Τελευταία μου ανακάλυψη: το κλασικό καμπάρι σόδα, έγινε πλέον κορέτο: το διορθώνουμε με μικρή ποσότητα τζιν, δηλαδή. Εξαιρετικό. Θα πρόσθετα και το «σπριτς»: σε ένα ποτήρι προσέκο (αφρώδης ιταλικός οίνος) κατά προτίμιση λευκό προσθέτουμε μια μιζούρα καμπάρι.
Στην υγειά σας, ομότεχνοι!
