#010 Δέκα χρόνια καμηλιέρης στο «ΠΟΙΕΙΝ»

«Άσε τα σκυλιά να γαβγίζουν, το καραβάνι να πάει μπροστά», μου είχε πει νωρίς ο Μιχάλης Γκανάς, εκεί στα τέλη του ογδόντα, για τον εαυτό του, μόλις άρχισαν να πυκνώνουν τα αλυχτίσματα γύρω του. Το θεώρησα ηπειρώτικο ρητό, συγχωρέστε μου την άγνοια, απόσταγμα βασανισμένου βίου από ένα σοφό φίλο. «Άσε τα σκυλιά να γαβγίζουν, το καραβάνι να πάει μπροστά», μου το ξαναείπανε αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, ως αραβικό ρητό, και πάλι το πίστεψα, αθώος όπως διατελώ και μέχρι σήμερα: το άκουσα σε άλλο περιβάλλον από έναν κλινικάρχη των νοτίων προαστίων, που δεν πολυνοιαζόταν για το τι έγραφαν οι δημοσιογράφοι γι αυτόν και για την κλινική του.

«Άσε τα σκυλιά να γαβγίζουν, το καραβάνι να πάει μπροστά», το συνάντησα στον πρώτο τόμο της «Αναζήτησης του χαμένου χρόνου», λίγο πριν το 2.000, όπου το αναφέρει ο Μαρσέλ Προυστ ως αραβικό ρητό κι αισθάνθηκα πως έφτασα επιτέλους στην πηγή: με την απορία ωστόσο πώς ένα αραβικό ρητό από τις σελίδες ενός μυθιστορήματος που όλοι το αναφέρουν, αλλά δεν το διαβάζει κανένας, κατάφερε να περιφέρεται ανώνυμα από στόμα σε στόμα. Πέρασε μόλις λίγος καιρός και με επισκέφτηκε πάλι το πνεύμα του Μπόρχες όπως κάθε φορά που έχω κάποια απορία για τα λογοτεχνικά: ο Μπόρχες με επισκέπτεται λες και καταλαβαίνει την αγωνία μου, για να απαλύνει τη ψυχική μου οδύνη. Μού ψιθύρισε λοιπόν, ο Μπόρχες μιλώντας για τον εαυτό του, πως η μέγιστη φιλοδοξία του δημιουργού είναι να γίνει ανώνυμος: να ακούει τα λόγια και τους στίχους του να περιφέρονται με σεβασμό από στόμα σε στόμα χωρίς κανένας να γνωρίζει ποιος τα είπε.

Το καραβάνι του «ΠΟΙΕΙΝ» πάει μπροστά εδώ και δέκα ολόκληρα χρόνια: τα σκυλιά που τρέχουν ξωπίσω του κάνουν τη δουλειά τους όπως μπορούν γαβγίζοντας και δαγκώνοντας κι όταν κουράζονται αναθέτουν σε άλλα σκυλιά το κυνήγι. Ως καμηλιέρης του «ΠΟΙΕΙΝ» αυτά τα δέκα χρόνια έχω συνηθίσει τα σκυλιά που τρέχουν ξωπίσω μου και το διασκεδάζω, πολύ περισσότερο τώρα που δεν ξέρει κανένας πως ξεκίνησε το ταξίδι του αυτό το καραβάνι και πάει να γίνει ανώνυμο όπως αξίζει σε κάθε καραβάνι που αποφάσισε να διασχίσει τη λογοτεχνική έρημο του Εικοστού Πρώτου αιώνα…

Παράθυρα Λογοτεχνίας για Νέους

Intellectum 10

[
Μενού