Οι ζωές μας είναι αναπόφευκτα πια κόμβοι ενός πυκνά υφασμένου ιστού, εικονικού όσο και απτού εξίσου· κάθε αλλαγή —πύκνωση ή αραίωση, απαλοιφή ή προσθήκη ενός κόμβου— αλλάζει τη δομή του και εξαπλώνεται σε ομόκεντρους κύκλους. Κάθε φορά που δεν επιλέγουμε, ή δεν καταφέρνουμε, να το λάβουμε αυτό υπόψη, η ομοιόσταση ολόκληρου του ιστού διαταράσσεται. Τίποτα πιο συλλογικό από το μονήρες.
Φωτό: Α.Π., Κολωνία, Χειμώνας 2014.