Και ας έχει περάσει ο χειμώνας. Γιαγιάδες μαζεύουν με καροτσάκια λαϊκής κομμάτια ξύλου που έχουν αφήσει οι εργάτες που στρώνουν το δρόμο.
Φαντάζομαι ότι μετά το καλοκαίρι θα κοιτάμε όλοι την κάμερα περισπούδαστα και τρέμοντας θα λέμε αλά ΓΚΟΤ «Ο χειμώνας έρχεται».
Έχουμε περισσότερα πλαστικά λεφτά πεταμένα στους δρόμους απ’ ό,τι στις τσέπες μας.
Άκουσα ότι στα χωριά θα ξεκινήσουν περιπολίες τα βράδια για να μην τους κλέβουν. Αυτά που βλέπαμε στις χαζές αμερικάνικες ταινίες.
Πέφτουμε σαν τα πούπουλα. Άλλοι αυτοκτονούμε, άλλοι δολοφονούμαστε, άλλοι πέφτουμε στα δόντια των ενδεδειγμένων προστατών μας.
Γερνάω και φοβάμαι πως περνάω το ηλικιακό όριο που μπορώ να ρικρουταριστώ στο στρατό ή στην αστυνομία.
Όσο καιρό έχω να δουλέψω τόσο καιρό έχει να αγγιχτεί το σώμα μου. Δεν μπορώ να φανταστώ αν υπάρχει κάποια σύνδεση εκεί. Παρόμοια με της φρέσκο-διαδεδομένης Ευτυχίας ίσον Κρίσης.
Σε μια επαρχιακή πόλη των δυο παράλληλων ευθειών πάνω στο λιμάνι προσπάθησε να κόψει τις φλέβες του. Και αφού απέτυχε έγγιξε το όπλο που βρίσκονταν εκτεθειμένο στο σπίτι στο κεφάλι του. 17. Για μια απόρριψη. Την ίδια στιγμή ένας 27χρονος μαχαίρωνε μια 23χρονη. Και αυτά σε μια πόλη 25.000. Την ίδια στιγμή ένας κάποιος αριθμός αστυνομικών ήταν στον τρίτο καφέ και στο πέμπτο τσιγάρο περιπολώντας την ηχορύπανση σε κυριλοφακλανομπαρ.
Τελικά όσα εγχειρίδια έχουμε για κάτι τόσο πιο πολύ μας λείπει.
Τα τελευταία χρόνια είναι που οι φίλοι μου ψάχνουν με τα κεφάλια κάτω για κανά 20αρικο στο δρόμο.
