Θα πιω τον καφέ μου αμέριμνος,
αγενής, θρασύς κι αναίσθητος
θα πω την κακή μου τη κουβέντα
για την μοίρα μου, όπως την κατάντησαν
για τη ζωή μου, όπως την κατάντησα
για τον τόπο μου, όπως κατάντησε από μόνος του
να πάει πρίμα η μέρα μου
– πράγμα απίθανο –
να πετύχω ωραία λαχανικά
στην λαϊκή αγορά της Καλλιδρομίου
να πετύχει η σούπα που μαγειρεύω
να με θυμηθεί η κοπέλα που αγαπώ
που κάποτε τη καμάρωνα μέσα στη μπλε ποδιά της
με το λευκό γιακά σαν φωτοστέφανο αγίας
να βγει για λίγο ο ήλιος έστω με χρονομίσθωση
να εξαφανιστεί η κατάθλιψη χρόνων και αιώνων
να με συγχωρέσει η μητέρα μου
που πήγα στη κηδεία της γιαγιάς Κορίνας
αχτένιστος, αξύριστος, απεριποίητος
να νιώσω παλιά σαν 16άρης τότε που νόμιζα
ότι θα γαμούσα όλα τα λύκεια
και που πούλαγα κάθε Κυριακή
τα περισσότερα φύλλα ΟΔΗΓΗΤΗ
να κερδίσω το τζόκερ και σε ένα βράδυ
να γίνω πλούσιος σε μια φτωχή χώρα
να αισθανθώ ότι έστω μια φορά
πως δεν προδόθηκα
και πως δεν πρόδωσα
τι κουβέντες περιμένεις να ακούσεις
ένα βροχερό πρωινό;
φουσκώνει το μυαλό σου με ερωτήσεις
με τη ευεργετική βοήθεια
τριών καφέδων εσπρέσο στρέτο
και ενός κουβανέζικου πούρου
(πρέπει να το πάρω απόφαση
δεν θα μοιάσω ποτέ στον Τσε τελικά
ούτε καν στον Φιντέλ)
