Πάντοτε η ιστορία θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Έτσι λοιπόν κι εδώ η ιστορία θα μπορούσε να είναι διαφορετική: ο εικοσάχρονος νεαρός να είχε στα χέρια του ανθοδέσμες αντί για σφαίρες και πυροβόλα όπλα, να πήγαινε στο σχολείο για να κάνει μια καλόκαρδη έκπληξη στη μητέρα-δασκάλα του (για τα γενέθλιά της ή δίχως κάποια αφορμή) και σε μια σακουλίτσα να είχε σοκολατάκια για τους λιλιπούτειους της μαθητές.
Όμως αυτό αποδεικνύεται τελικά στη ζωή ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας, στην πραγματική ζωή δηλαδή που συχνά κάνει τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας να είναι αληθινά και τα αληθινά (ή μήπως απλά αληθοφανή;) σενάρια σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Σ’ αυτή την αληθινή ζωή το αίμα μετατρέπεται σε σοκολάτα, οι άδειες κάλυκες σε σπαρμένα στο διάδρομο του σχολείου λουλούδια και ο μόνος τρόπος σωτηρίας να κρυφτείς μαζί με άλλους σε μια μεγάλη ντουλάπα, να βαφτείς καλά με το μπόλικο αίμα των σκοτωμένων συμμαθητών σου και να το παίξεις νεκρός ή “θεολογικά τω τρόπω” γράφοντας ένα γρήγορο γράμμα στους γονείς σου με όλη τη δύναμη της ψυχής σου.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν στην ονειρική Αμερική την ίδια στιγμή που κάποιοι στην καταρρέουσα Ελλάδα -μετά την ανακίνηση του θέματος από τη Χρυσή Αυγή κι αφού έχουν ξεχάσει την ύπαρξη ήδη στη χώρα μας εκατοντάδων χιλιάδων κυνηγητικών όπλων- ονειρεύονται τον επόμενο Αη-Βασίλη να τους φέρνει από την καμινάδα ένα όμορφο αμερικάνικο περίστροφο για τη γυναίκα, τη σύντροφο, τα παιδιά, τα ανήψια τους, τους γείτονες, τους συναδέλφους στη δουλειά και φυσικά όλους εκείνους τους αγνώστους γύρω τους, σαν εκείνα τα άγνωστα παιδιά που σκότωσε στη λατρεμένη τους Αμερική ο εικοσάχρονος στο Κοννέκτικατ.
