Η Κατάργηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η Αντίσταση των Κοινωνικών Κινημάτων τον Καιρό των Μνημονίων

Τι κοινό έχει η κατάσταση στα Πανεπιστήμια με το νόμο-πλαίσιο και την κατάσταση γενικότερα στη χώρα, όπου και στις δύο περιπτώσεις η «λύση» είναι μία μεγάλη κοινοβουλευτική «πλειοψηφία»; Εκ των πραγμάτων το κοινό στοιχείο είναι ουσιαστικά η συγκρότηση ενός «Κόμματος του Μνημονίου» (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ), ως αποτέλεσμα μιας μεγάλης κρίσης νομιμοποίησης των πολιτικών που ασκούνται και των κομμάτων που στηρίζουν αυτές τις πολιτικές: απέναντί τους βρίσκονται κινήματα, πλατείες «αγανακτισμένων» πολιτών, αποφάσεις συνελεύσεων, αποφάσεις οργάνων στα Πανεπιστήμια, μέχρι και πρυτάνεις που στηρίζονταν μέχρι πρότινος από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

Στην κοινωνία έχουμε διαδοχικά κύματα κινητοποιήσεων, καθένα απ’ τα οποία όταν ξεκινά είναι μεγαλύτερο από τα προηγούμενα (γιατί παρατηρούμε μετά και την υποχώρησή του). Φθάσαμε από τις μεγάλες διαδηλώσεις στις τεράστιες συγκεντρώσεις στις πλατείες, από τις πλατείες στις πολύ μεγάλες κινητοποιήσεις με τις καταλήψεις των δημόσιων κτιρίων, και από εκεί στην 28η Οκτωβρίου, με την αυθόρμητη εκείνη έκρηξη όπου δεν μπορούσαν να κάνουν ούτε μία εθνική παρέλαση, όπου αποδοκιμάστηκαν όλες οι αρχές και τα σύμβολα του κράτους.

Επομένως ενώ ο Παπανδρέου, από τη δική του μεριά ήθελε να μείνει και να εξαντλήσει την τετραετία, και επιδίωκε μάλιστα να επανεκλεγεί στις επόμενες εκλογές, κατέρρευσε πολιτικά. Τον ρίξαμε εμείς, δηλαδή τα κινήματα, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι. Δεν ήμασταν βέβαια τόσο ισχυροί ώστε να επιβάλλουμε μία δική μας λύση, αλλά οξύναμε τις αντιφάσεις στον αντίπαλο σε τέτοιο σημείο που να κλυδωνίζεται.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ:

Παράθυρα Λογοτεχνίας για Νέους

Intellectum 10

[
Μενού