Είναι πράγματι εξαιρετικά δύσκολο να κοιτάξεις τι συμβαίνει στο σπίτι του διπλανού σου όταν η στέγη του δικού σου έχει αρπάξει για τα καλά φωτιά. Ωστόσο και σ’ αυτή την περίπτωση ισχύει η αρχή που διατυπώνεται στο βιβλίο Μάφια Μάνατζερ: «Πάντα κοίτα τη δουλειά σου, αλλά πάντα κοίτα λίγο επίσης και τη δουλειά του άλλου».
Στη συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν, μολονότι η οικονομική κρίση διασάλευσε πλήρως την οικονομική ζωή του τόπου και με αστραπιαία ταχύτητα την πολιτική ζωή, τους δημοκρατικούς θεσμούς, την κοινωνική συνοχή και εσχάτως και τις διαπροσωπικές-οικογενειακές σχέσεις, το τρομαχτικό αυτό γεγονός δεν δικαιολογεί ωστόσο το στρουθοκαμηλισμό.
Με άλλα λόγια ενώ αποτελεί ένα σοβαρό άλλοθι, δεν δικαιολογεί την πλήρη άγνοια σημαντικών γεγονότων που συμβαίνουν στη διπλανή μας πόρτα.
Η χώρα των Σκοπίων, όπως την αποκαλούμε εμείς (ή η Δημοκρατία της Μακεδονίας, όπως θέλουν ορισμένοι από αυτούς, πολλές χώρες πλέον του κόσμου και η Γουικιπίντια να αποκαλούν, ή η χώρα Σλαβομακεδονίας όπως είχαν ευφυώς επιλέξει τόσο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όσο και ο Κορνήλιος Καστοριάδης να αναγνωριστεί διεθνώς σε μια από τις εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις που ο σπουδαίος Έλληνας φιλόσοφος έτυχε να συμφωνεί με τον Κρητικό πολιτικό, ή η χώρα της Αλβανικής Σλαβομακεδονίας τέλος όπως θα ήταν το ορθότερο) σπαράζεται ξανά τον τελευταίο καιρό από οξείες εμφύλιες διαμάχες μεταξύ του σλαβικού και του αλβανικού στοιχείου που μπορεί να προκαλέσουν τη διάσπασή της.
Συγκεκριμένα, ο κύκλος της βίας μεταξύ των εθνοτικών ομάδων των Σλάβων και των Αλβανών που ποτέ δεν είχε κλείσει οριστικά από τον Ιούνιο του 2001, οπότε και «έληξε» με την υποτιθέμενη «παρέμβαση» του ΝΑΤΟ, άνοιξε ξανά επικίνδυνα περί τα μέσα Απριλίου του 2012 όταν πέντε Σκοπιανοί δολοφονήθηκαν από Αλβανικής καταγωγής υπηκόους της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Λίγο καιρό αργότερα, όταν οι αστυνομικές αρχές των Σκοπίων συνέλαβαν είκοσι ως υπόπτους αυτού του στυγερού εγκλήματος που συνέβη την Μεγάλη Πέμπτη στο Σμίλκοβτσι, επακολούθησαν διαδηλώσεις μελών της αλβανικής κοινότητας, οι οποίοι ζητούσαν την απελευθέρωση των αθώων συλληφθέντων φωνάζοντας «θάνατος στους Χριστιανούς» και σπάζοντας με πέτρες παράθυρα κυβερνητικού κτιρίου, αλλά και βίαιες διαδηλώσεις Σλάβων Σκοπιανών που ζητούσαν δικαιοσύνη. Έκτοτε η κατάσταση στα Σκόπια παραμένει εξαιρετικά έκρυθμη.
Παρά λοιπόν την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου Απονομής Δικαιοσύνης της Χάγης που πρόσφατα δικαίωσε την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (πΓΔΜ) κρίνοντας με συντριπτική πλειοψηφία (15-1) ότι η Ελλάδα παραβίασε την Ενδιάμεση Συμφωνία λόγω της αντίρρησης που προέβαλε στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον Απρίλιο του 2008 αναφορικά με την ένταξη της γείτονος χώρας στη Συμμαχία, οι ΗΠΑ αρκέστηκαν δια της υπουργού εξωτερικών Χίλαρυ Κλίντον να δηλώσουν ότι «Υποστηρίζουμε σθεναρά την επίλυση της συνεχιζόμενης διαφοράς γύρω από το όνομα και ενθαρρύνουμε τα μέρη να καταλήξουν σε συμφωνία, έτσι ώστε να μπορέσει η «Μακεδονία» να ενταχθεί στη Συμμαχία το συντομότερο δυνατό».
Με άλλα λόγια, το πρόσφατο μήνυμα των ΗΠΑ αναφορικά με την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ στη σύνοδο κορυφής του Σικάγο κωδικοποιημένο στην ευγενή διπλωματική γλώσσα, το οποίο χαροποίησε απρόσμενα την ελληνική πλευρά, δεν συνδέεται τόσο με την κατανόηση των θέσεων της ελληνικής πλευρά αλλά μάλλον πολύ περισσότερο με την έκρυθμη εθνοτικά και ως εκ τούτου αβέβαιη γεωπολιτικά κατάσταση που επικρατεί στη γείτονα χώρα την παρούσα στιγμή.
Τέλος, το κατά πόσο το προτεινόμενο όνομα «Αλβανική Σλαβομακεδονία» θα μπορούσε να αποτελέσει το κλειδί για μια αναίμακτη και ειρηνική λύση τόσο των χρόνιων προβλημάτων μας με τη γείτονα χώρα όσο και των σοβαρότατων εσωτερικών της συγκρούσεων είναι κάτι που θα αποτελέσει αντικείμενο εξέτασης ενός άλλου άρθρου.
