Στο κλασικό πλέον έργο του Κοινωνικά Συστήματα: Σχεδίασμα μιας γενικής θεωρίας (Soziale Systeme: Grundriss einer allgemeinen Theorie) ο Λούμαν (Λούμαν) διατυπώνει ευθαρσώς τον ισχυρισμό ότι η γενική θεωρία συστημάτων την οποία υιοθετεί -και την οποία επεκτείνει στην μελέτη της κοινωνίας- αποτελεί μια αλλαγή παραδείγματος με την έννοια που έδωσε στον όρο ο Thomas Kuhn. Έτσι το συγκεκριμένο έργο αυτοπροσδιορίζεται ως ένα εγχείρημα υπέρβασης των ορίων «εντός των οποίων λιμνάζουν οι θεωρητικές συζητήσεις στην κοινωνιολογία» και ισχυρίζεται ότι αναπτύσσει μια οικουμενική θεωρία συστημάτων η οποία είναι αυτοστοχαστική, στο μέτρο που κατανοεί τον εαυτό της ως μια «στιγμή» της διαδικασίας συστημικής μορφοποίησης και ανάπτυξης. (SS: xlviii, 4-5).
Σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια αυτή του Λούμαν διαδραματίζει η από μέρους του αντικατάσταση του «αναλυτικού ρεαλισμού» του Πάρσονς, με μια γενική θεωρία της κοινωνίας που συνδυάζει την «νατουραλιστική επιστημολογία» με τον κονστρουκτιβισμό. Κύριο χαρακτηριστικό της προσέγγισής του αποτελεί ο καθορισμός των εννοιών όχι εν σχέση προς μια «εξωτερική πραγματικότητα» ή κάποια «ουσία» αλλά «σε αναφορά της μιας προς την άλλη», έτσι ώστε να αποδίδεται η προσήκουσα σημασία στην πολυπλοκότητα που χαρακτηρίζει την ίδια την κοινωνιολογία αλλά και την επιστήμη γενικότερα (SS: xlviii-xlix).
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://intellectum.org/wp-content/uploads/2012/04/ITL08_074087_Systimiki-Theoria-tou-Luhman_Angelos-Mouzakitis.pdf
