Στις αρχές Μαΐου του 2011, βρέθηκα στον τελευταίο όροφο του κτιρίου της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών, απέναντι από το Λευκό Πύργο, στη Θεσσαλονίκη και βγήκα στο μπαλκόνι του κτιρίου. Ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος και παρατηρούσα από ψηλά την κίνηση του δρόμου, εκεί κάτω, που όταν βρίσκεσαι κι ο ίδιος όσα συμβαίνουν σε εκνευρίζουν και σου δημιουργούν άγχος.
Όμως από ψηλά, εκεί όπου δεν φτάνει ούτε καν ο θόρυβος της κίνησης, ατενίζοντας τη θάλασσα, τον ουρανό και το Λευκό Πύργο, ένιωσα ότι δεν υπάρχει λόγος εκνευρισμού ή άγχους, γιατί από ‘κει έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι καλύτερα με το αεράκι, τον ήλιο, τη θάλασσα, και τη θέα .
Κι αφού τελείωσα τη δουλειά μου, κατέβηκα και πάλι στο δρόμο, όπου αντιμετώπισα την πραγματικότητα, αντιλαμβανόμενος την ψευδαίσθηση.
Νομίζω ότι αυτό ακριβώς παθαίνουν όσοι βλέπουν τα πράγματα από τους εξώστες, από ψηλά. Σχεδιάζουν ασκήσεις επί χάρτου, που δεν αγγίζουν τους ίδιους, αλλά τους άλλους – τους από κάτω – και νιώθουν ότι τελικά όσα συμβαίνουν στη χώρα αυτή δεν είναι και τόσο τρομακτικά. Όμως αυτό ισχύει μόνο για τους ίδιους κι όσους είναι στους εξώστες, εκεί ψηλά, απ’ όπου οι άνθρωποι που κυκλοφορούν κάτω φαίνονται ως μυρμήγκια.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://intellectum.org/wp-content/uploads/2012/04/ITL08_018022_H-Ergasia-sto-Apospasma_Ilias-Sarakenidis.pdf
