Δυστυχώς δεν πρόλαβα να παρακολουθήσω ιδίοις όμμασι τον Μιλόσεβιτς όταν εκείνος «μεσουρανούσε» στην κεντρική αίθουσα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία (ΔΠΔΓ) στη Χάγη. Όταν το 2004 βρέθηκα εκεί η υγεία του είχε ήδη επιδεινωθεί αρκετά, το ρόλο του πρώτου κατήγορου είχε αναλάβει από την Κριστίνα Ρομάνο ο Τζέφρευ Νάις, ο δικαστής Μέι βρισκόταν προ της εξόδου του από το Δικαστήριο και το μάταιο τούτο κόσμο, οι συνεδριάσεις είχαν περιοριστεί σε τρεις το πολύ κάθε εβδομάδα και οι παλιότεροι μονολογούσαν ότι αναπόφευκτα ο «Σλόμπο» είχε απολέσει αρκετή από την περίσσια σπιρτάδα και τη ρητορική του δεινότητα. Ο ίδιος ωστόσο συνέχιζε να υπερασπίζεται τον εαυτό του και να αγορεύει αρκετά επιτυχημένα καθώς διατύπωνε με το ολότελα ξεχωριστό δικηγορικό του στυλ σχοινοτενείς ερωτήσεις στους εμβρόντητους συχνά μάρτυρες.
Η εξέλιξη της δίκης βέβαια δεν είχε καμία επίδραση σε άλλες παραμέτρους όπως τα μέτρα ασφάλειας. Ο τεράστιος γυάλινος αλεξίσφαιρος τοίχος που δέσποζε στη μια πλευρά της αίθουσας των ακροατών συνέχισε να δείχνει το ίδιο στιλπνός και ανέπαφος όπως την πρώτη ημέρα που τοποθετήθηκε, ενώ οι πολλαπλοί έλεγχοι στο ισόγειο του κτιρίου εξακολουθούσαν να παραμένουν το ίδιο ενδελεχείς και εξονυχιστικοί ακόμη και για τους υπαλλήλους του Δικαστηρίου ως έμπρακτη εφαρμογή του άτεγκτου δόγματος «εμπιστοσύνη για κανένα λόγο σε κανένα».
Πίσω στην Ελλάδα ο ορυμαγδός των μικρών καθημερινών, τρεχουσών υποθέσεων και προβλημάτων δεν μου επέτρεψε τη στενή παρακολούθηση της δίκης. Ο αιφνίδιος θάνατος του «Σλόμπο» όμως στις 11 Μαρτίου, όταν τον βρήκαν «άψυχο στο κρεβάτι του», με βύθισε απότομα μεμιάς σε βαθιά περίσκεψη: Τι άραγε συνέβη και κυρίως γιατί;
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://intellectum.org/articles/other/Slobodan%20Milosevic,%20Ena%20senario%20zhta%20skhnotheti_Victor%20Tsilonis.pdf
