Περίληψη: Όταν η Πανδώρα με την απερισκεψία της να ανοίξει το κουτί στο γνωστό μύθο του Επιμηθέα εξανέμισε όλα τα άλλα αγαθά, το μόνο που απέμεινε ήταν η ελπίδα. Την ελπίδα λοιπόν, το μοναδικό αγαθό που απέμεινε στον άνθρωπο, αυτή την πηγή δύναμης και παραμυθίας, έχουν υμνήσει ποιητές και φιλόσοφοι όλων των εποχών. Στο πέρασμα των αιώνων όμως δεν έλειψαν και εκείνοι οι στοχαστές που εξέπληξαν όταν τη σύνδεσαν σε πρωτότυπα σχήματα με το φόβο και την ελευθερία. Από το «θα πάψεις να φοβάσαι, αν πάψεις να ελπίζεις» του Σενέκα και το «μια σωτηρία στους νικημένους, να μην ελπίζουν καμιά σωτηρία» του Βιργίλιου μέχρι τον Καζαντζάκη και τα σκαλισμένα στον τάφο του λόγια: «δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα είμαι λεύτερος», ο στοχασμός προσπάθησε να παρουσιάσει και μια διαφορετική πλευρά.
Ωστόσο σήμερα μια άλλη παράξενη σχέση έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στην ελπίδα, την ελευθερία και τη μοναξιά, με επακόλουθο λίγες μόλις δεκαετίες μετά το θάνατό του Καζαντζάκη, τα λόγια του να αποτυπώνουν με επιτυχία το σύγχρονο άνθρωπο και το δράμα που αυτός ζει. Γιατί πολλοί είναι πλέον εκείνοι που δε φοβούνται τίποτα, δεν ελπίζουν τίποτα, είναι ελεύθεροι, αλλά ταυτόχρονα αυτή η ελευθερία σημαίνει και πόσο τραγικά μόνοι είναι. Γιατί μια από τις πιο τραγικές περιπτώσεις απουσίας ελπίδας και απογοήτευσης είναι η υπαρξιακή μοναξιά που βιώνει κάποτε ο σύγχρονος άνθρωπος.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://intellectum.org/articles/issues/intellectum1/p089096_%28kryonidis%29.pdf
